Al maanden zwoeg ik tegen de winden en de bruggen op, me steeds afvragend waarom het zo moeilijk gaat. Heb niets onder de leden, geen slaapgebrek. Er is niets anders dan anders. Ik moest de versnelling een tandje en soms wel 2 lager zetten. Anderen voor laten gaan.
Ik dacht altijd dat het beruste op wilskracht. Maar de laatste maand was ik niet in staat over mijn schaduw heen te springen. Tot vandaag en ik had niet eens de intentie de strijd aan te gaan. Ik zette druk op de trappers en daar ging ik. Soepel, d’r kan wel een tandje bij en dat ging wonderwel. Acceleratie zonder vermoeidheid of protest van mijn beenspieren. Geen verzuring na veelvuldig trappen. Opeens voldoende brandstof en zuurstof om de motor te laten snorren.
De wereld ligt weer aan mijn wielen.
2