Fietsend door de stad. De drukte overvalt me. Het is alsof ik iedereen, de hele stad, de wereld, het universum in aller tijd kan horen. Mijn poriën sluiten. Slechts verwondering over de mens, zijn communicatiedrift en de maatschappelijke structuur die dat impliceert, blijft.
Ik kijk met de ogen van mijn kinderen. Kakofonie, gewoonweg teveel.
In het huis waarin ik dit schrijf is de wereld buitengesloten. Mijn zintuigen richten zich naar binnen. De oren willen horen mijn ogen willen duisternis doorboren. Er is slechts het ruisen van mijn bloed en de minieme bewegingen van mijn lichaam in cadans met mijn hart.
Het is overvloed.
0