Gisternacht kwart voor acht werd ik omarmd door het leven. Fietsend op weg naar hartje Amsterdam. Met een heerlijke avond bij mensen die mij na staan in het vooruitzicht.
De intensiviteit van het leven.
De intentie van het leven.
De intentie van mijn intensive tijd.
Het leven omarmd mij, maar ik het leven? Van veilige afstand en in gedachten. Ik ben in staat tot intens voelen. Maar room het af door relativering van de realiteit?
Ook in het leven draait het om vorm en inhoud. Vorm is mij niet vreemd inhoud des te meer. Niet dat ik inhoudsloos ben maar een mens leeft met de gratie van interactie met andere mensen. En heb ik die wel genoeg?
Geluk is de drug die mijn leven overvloeit maar ook bedwelmd. Gelukzaligheid nivelleert. Geluk met een bijziende blik geniet achter een roze bril. Niets heeft de kleur die het werkelijk heeft.
Leef nu niet zoals vroeger. Maar ik ben teruggevallen op een afwachtende houding. Ik omarm met reserve. Ik nivelleer, beredeneer, bagatelliseer en controleer de intensiteit van mijn gevoelens. De angst te falen in de belofte van oprechtheid.
0