Fotograferen als gegeven is al verslavend, maar als je beroepsmatig mensen moet fotograferen en een serie van 10 foto’s van iemand hebt (laat staan een film). Wordt het wel heel intiem en voel ik mij alsof ik in hun kan kruipen. De deur staat op een kier. En ik wil niets liever dan me ertussendoor wringen.
Ieder mens verteld een eigen uniek verhaal een serie foto’s maakt dit inzichtelijk zoals een gesprek dat doet. Misschien wel meer. Gaat het wel om wat er gezegd wordt? Of is lichaamstaal het enige ware communicatiemiddel?
Fotografie / cinemagrafie is een revolutie. Het legt deze taal vast, we vergeten alleen er indringend naar te kijken.
We kijken juist graag naar de afspiegeling daarvan, de acteurs. De werkelijk informatie staat allemaal op onze homevideo’s en fotoalbums. Het gaat het niet om de handelingen zelf maar de wijze waarop dat gedaan wordt.
0