Voor mij fietste een ander. Niet zijn gebogen houding maar zijn kleren vielen mij op. Niet extraordinair. Niets flamboyants. Het duurde even.
Te netjes. Geen vertoon van slijtage, terwijl de wereld en zijn bewoners daar dagelijks mee wordt geconfronteerd (hedenmiddag barstte de zoveelste knoop).
Nee, hij was perfect. Geen foutje te bekennen. Geen matje in de nek, geen ongeschoren hoofd, geen knieën in de broek, geen winterse vlekken op zijn jas. Onbegrijpelijk onberispelijk. Zelfs zijn fiets deed hierin mee. Hij was zoals mijn moeder mij op zondag wenste te presenteren.
Terwijl ik achter hem fietste bewonderde ik hem om zijn kunde. Een verse vouw in de broek, glimmende gepoetste (nieuwe) schoenen. Jas zonder zitkreukels. Waarschijnlijk schilferde zijn huid ook niet. Had hij geen last van overtollige haargroei op vreemde plekken…
De transformatie, de slijtage; pseudoniem voor het leven raakt hem niet.
0