Gister hoorde ik de hoofdredacteur van het magazine Lekker vertellen dat 150 keer uit eten gaan per jaar niet echt een pretje was. Het was afzien op momenten dat de bediening houterig was en een hel als het eten te wensen over liet.
Ben ik toch blij dat ik nu bij Rams op de Wijtenbachstraat zit. Het eten is altijd goed al zijn de porties afhankelijk van de kok pittig of niet te harden (ik ben niets gewend) en ze zijn over de jaren wel wat zuiniger geworden in de hoeveelheid. De bediening is relaxed en vriendelijk en de muziek meestal stimulerend. Al staat nu skyradio aan wat de sfeer danig verpest.
Een kniesoor die daar op let. Zal ik er een opmerking over maken?
Opzettelijk voor het uitzicht op de straat gekozen. Nu weet ik wie er binnenkomt, er weggaat en wie besluit over het zebrapad te lopen (die praktisch begint bij mijn tafeltje voor twee). Ben alleen tenminste als ik mijn geliefde palmpje niet meetel.
Daar is het eten. Lekker met ketjap doordrenkt en opgebakken rijst. Eerst wat op eten voordat ik op zijn hollandsch de groenten erdoor kan smijten.
Hoorde ik nu dat de paus was overleden? De radio staat net iets te zacht. Vergeten te vragen waarom ze skyradio aanhebben.
Pittigheid is te doen, toch maar een Supermalt aanschaffen. Kan ik het gelijk vragen naar de muziekkeuze. Ze hadden het afgezet vanwege kinderlijke verzoeknummers maar ze wagen weer een poging. Zal voor de Lekker redacteur niet voldoende zijn. Te vet, smaak te eentonig, bonen te gaar, etc. Ben benieuwd wat hij eet op die andere dagen. Bruine bonen met appelmoes?
Radio weer aangepast verzoeknummers waren er nog steeds. Dit is toch beter. Kruising tussen Bollywood en Ennio Morricone.
OP! En heb nog steeds Supermalt over om te blussen. Een heerlijk opgeblazen gevoel maakt zich over mij meester. Verslik mij in de onvermijdelijke boer van het suikerwater. Die is nu ook op.
He he terug naar de computer en de sollicitaties. Mijn eerste drie gaan vandaag nog met de elektronische post.
0