In een aflevering van Horizon uit 1964, de tijd van dromen, vertelt Arthur C. Clark over wat de toekomst brengen zal. In zwart wit, een keurig pak en dito taalgebruik. Maar met zo’n heerlijke glimlach waaraan je ziet dat hij bij elke voorspelling die hij doet zijn brein hem op reis neemt naar deze toekomst.
Was erg onder de indruk omdat veel van zijn voorspellingen werkelijk zijn uitgekomen. Gelukkig heeft hij veel aan den lijve mogen ervaren. In 2008 is Arthur C. Clark overleden op de respectabele leeftijd van 90 jaren.
Iemand zei, in de context van ruimtereizen, dat het een grof schandaal was dat we op een laag pitje de dromen uit de jaren 60 aan het realiseren zijn. Dat de (kinder) helden van toen de inspiratie waren voor de beslissers van nu maar dat de generatie van nu verstoken is van helden die tot ieders verbeelding spreken. Wat doen wij als maatschappij voor bovenmenselijke prestaties? Wie durft er nog utopisch te dromen over 2050 in een apocalyptische tijdsgeest? Er zijn kansen genoeg om de helden maar ook de schande van de toekomst te zijn. Ik ben benieuwd welke het van de twee wordt. Iets er tussenin bestaat niet, dat is weer bijzonder aan het nu.
Als contrast de futurist Bruce Sterling met “The Mobile Sinners” bij momo #8. Een abstracte poëtische preek over de technologie van vandaag en morgen