Vandaag is het de dag van de vrede. Een officiële wel te verstaan. Uitgeroepen door de UN en gesteund door vele landen en organisaties in de wereld.
Vrede is gelukkig voor veel mensen een groot goed en ondanks dat is het niet vanzelfsprekend en zeer kwetsbaar. Zo leven we hier in Europa in de langste periode van vrijheid ooit. En de meeste mensen vergeten hoeveel moed, kracht en hard werken hier voor nodig is om dit zo te houden.
Zelfs de dag van de vrede, die zo vanzelfsprekend lijkt, is niet vanzelfsprekend. Het bestaat nog maar sinds kort en is niet geïnitieerd door een grote organisatie of land. Het is juist ontstaan door 1 man, Jeremy Gilley, die zich in de 90er jaren de vraag stelde “Waar en wat is het startpunt van vrede?” waarom hebben we geen dag van de vrede? En na veel gesprekken met wereldleiders over de hele wereld werd op 7 september 2001 de day of peace uitgeroepen tijdens de general assembly van de UN. Een prachtig voorbeeld hoe de overtuiging van een mens en zijn vrienden de wereld in beweging kan brengen en kan veranderen.
Maar zoals Jeremy ook aangeeft een dag van de vrede is maar een startpunt. Wat kun je doen om weer een stap verder te komen?
Voor hem en zijn organisatie peace one day is de volgende stap om op de dag van de vrede ook werkelijk een dag van een globaal staakt het vuren te maken. En dat wil hij realiseren in 2012. Een uitdaging die zijn weerga niet kent maar ook in mijn ogen verschrikkelijk belangrijk is om vrede werkelijk te omarmen als een reële optie in plaats van een utopische gedachte.
Wat zou jij kunnen doen? Wat zouden wij als maatschappij (meer) moeten doen? Op 4 mei gedenken we de doden van elke oorlog op 5 mei vieren we de bevrijding en de vrede, maar beseffen we werkelijk hoe kwetsbaar het is en hoe we het waarborgen?
0