Na jarenlang zwoegen om de school zover te krijgen dat ze de ernstige dyslexie van mijn zoon serieus genoeg namen is dit 7e schooljaar toch uitgelopen op een debacle.
Ondanks alle eerdere jaren opgedane ervaringen is in dit schooljaar totaal niet serieus gekeken naar zijn handicap en wat voor lesmateriaal hij nodig heeft om goed en met plezier te kunnen leren. En daarom is hij nu thuis.
De juffen waren buitengewoon slecht op de hoogte van dyslexie in het algemeen en de ernst van de dyslexie van Seye waardoor ze hem in de afgelopen maanden structureel hebben overvraagd, verkeerd lesmateriaal hebben aangeboden en de persoonlijk aangeschafte computer met dyslexie software sporadisch en vaak foutief hebben gebruikt. Door deze mismatch heeft Seye in de afgelopen maanden veel negativiteit ervaren, zeer slechte ervaringen opgebouwd met leren en zelden tot nooit loon naar werken gekregen. Daarnaast is hij zich bewuster van zijn omgeving geworden en weet hij steeds beter wat zijn positie is ten opzichte van de anderen terwijl hij zeker vergelijkbaar slim is. In de afgelopen maanden hebben wij (de ouders) dan ook een sterk dalend plezier en motivatie voor school geconstateerd bij Seye. Ook was er duidelijk frustratie en een gevoel van onmacht waardoor zijn strijdlust van de afgelopen jaren omgezet is in apathisch gedrag en het loslaten van alles. Dit baarde ons ernstig zorgen.
Als ouders hebben we daarom ook, naar aanleiding van de uitnodiging tot oudergesprekken, een intensiever gesprek aangevraagd. Uit dit gesprek is naar voren gekomen dat school op dit ogenblik niet in staat is een directe oplossing te bieden om Seye op korte termijn wel te kunnen bedienen in zijn handicap. Na een vervolggesprek met de directeur is slechts bevestigd.
Aan de hand van de gesteldheid van Seye, de mismatch en wat school nu te bieden heeft hebben wij als ouders besloten voor een time out van school voor de komende 6 weken. Waar wij als ouders ons in gaan spannen om leren voor hem weer leuk te maken en op zoek te gaan naar passend onderwijs. En de school gaat kijken of het zelf in staat is een leerprogramma op te zetten voor kinderen zoals mijn zoon, want geschrokken zijn ze wel.
Natuurlijk valt de school van alles te verwijten maar uiteindelijk is het een triest voorbeeld van falend onderwijs in ons land. Er wordt zo structureel bezuinigd dat er geen rek meer is in het budget om in te springen als blijkt dat de kwaliteit van onderwijs in het geding is. Je moet als scholier eerst een stempel krijgen met een stoornis / handicap voordat je een rugzakje krijgt met geld. Laat dyslexie nou in geen van de twee categorieën vallen. Schande. Geen wonder dat er 1000-den kinderen thuis zitten tegenwoordig.
De politiek laat op heel veel fronten na te investeren in de toekomst en richt zich meer en meer op populistische oplossingen om hun eigen positie veilig te stellen. Onderwijs is daar waarschijnlijk het meest schrijnende slachtoffer van maar ik kan er zo nog een handvol opnoemen.
Is het allemaal ellende? Nee. Ik krijg weer de kans om mijn zoon te leren kennen, te knuffelen en hem te helpen zichzelf weer te vinden. Een schonere taak is er niet. We gaan er voor en suggesties voor alternatieve onderwijsvormen zijn meer dan welkom. De huidige vorm is tenslotte discutabel te noemen.
UPDATE:
Marcel Kesselring citeert een stukje uit deze post in zijn stuk “Ik ben dyslectisch, nou en!” waar hij ingaat op waarom het nog mis gaat op scholen en hoe ICT en kennis buitengewoon belangrijk zijn.
Erik lees dit verhaal via linkje in jouw #mijnmoment dat ik met extra belangstelling las vanwege je warme reactie tweet op mijn #mijnmoment. Toeval wil dat ik veel advieswerk in het onderwijs doe. Mocht ik je ergens mee kunnen helpen laat me weten. Eerste inval is dat de Sudbury schools wellicht goed bij jullie zouden kunnen passen. Afhankelijk van waar je woont. http://www.dekoers.org www.deruimtesoest.nl zijn zo een paar voorbeelden. Op onze site http://www.meestersadvies.nl vind je op de WerkPlaats ook diverse blogs en filmpjes die je wellicht inspireren en ondersteunen.
Hartelijks Sandra van Kolfschoten
Dank je wel Sandra. Leuk om te zien dat De ruimte ook de video van mijn held Sir Ken Robinson op hun voorpagina hebben :)
We zitten in Amsterdam. Dus beide scholen zijn ver weg. Ik vind het concept van de democratische school in ieder geval geweldig maar vraag me wel af of het voor Seye de juiste is en in hoeverre er werkelijk kan worden ingespeeld op zijn ernstige dyslexie. Maar ik moet me nog verder inlezen op de sites en op die van jullie.
Nogmaals bedankt.
Zeer herkenbaar. Bij ons liep het stuk bij de jongste in gr6. Ik werd op school geroepen en voor het blok gezet (door school en amb beg), juf ziek thuis of zoon aan Ritlain. En dat terwijl alleen die juf moeite met hem had en de rest van’t team niet. En luisteren naar oplossingen die ik juf had aangedragen deed ze niet, dus ik was witheet (nog zacht uitgedr). Toen zei ik dat ze het materiaal maar mee moesten geven en dat ik hem thuis wel verder les zou geven. Er werd toen overeen gekomen dat hij 3 dgn bij de meester (gr7/8) zou zitten en 2 dgn bij mij thuis (heerlijk tijd, exact wat je schreef, zoon beschrijft school bij die juf als “dwangbuis”). Ondertussen waren we ons al aan het orienteren voor de oudste voor VO en ik las me een slag in de rondte over Thuisonderwijs en VO en lesmateriaal, maar ook over event mogelijkheden voor een school. Op een info avond werd meteen duidelijk dat school voor hem niet haalbaar was (hij kon makkelijk Gymn, maar die wilden hem niet, moest maar naar HAVO-spec, en dat wilden wij beslist niet. Binnen 2 weken was hij gewend (ASS) en wilde nooit meer terug naar school. Hij zei: ik kan eindelijk mezelf zijn. Hij heeft nu tijd en ruimte om in eigen tempo (vaak sneller dan school -leren-, soms langzamer -soc-) dingen te leren en dat gaat erg goed. We hebben nu alle 3 kids thuis en zijn erg dankbaar voor deze mogelijkheid en zelfs buitenstaanders zien/zeggen dat het de kids beter gaat dan toen ze nog naar school gingen. Ik weet wel dat het niet voor iedereen (een optie) is, maar als men er voor wil gaan? Doen!
Dank je wel voor je verhaal Margreet. Naast dat ik natuurlijk net als jou waanzinnig boos wordt van hoe school dat aanpakt ben ik ook heel blij dat jullie de weg hebben gevonden. En ik hoop van harte dat jullie dan ook juridisch geen gedoe meer hebben.Thuisonderwijs is tenslotte alleen toegestaan met explicite toestemming. We hebben tenslotte schoolplicht ipv leerplicht (terwijl ik die laatste zin opschijf merk ik dat ik met mijn hoofd schud en zucht).
Alles rustig na de eerste roerige maanden:) En ja, dat hoofdschudden doe ik ook regelmatig (maar ook mensen helpen de weg door het juridische moeras te vinden :) samen met NVvTO)