Een film over Klimaatverandering uit 1958. Wanneer gaan we nou eens naar onszelf luisteren? En de mensheid nog een renaissance gunnen in plaats van een catastrofe van ongekende proporties? Uit alles blijkt dat een duurzame economie prima economisch rendabel kan zijn als we er maar voor zouden kiezen. Maar ik weet dat het zo niet werkt. Triest.
En dan kwam ik ook nog onderstaande tegen de afgelopen week. Weet gewoon niet wat ik hier over moet zeggen. En daar heeft Leo Hickman van The Gardian ook last van.
Al moest ik gister dit ei kwijt nadat Bert Boerland zich afvroeg waarom het uberhaupt nog ter discussie staat.
Mijn antwoord:
0Omdat het hun wereld op de kop zet. Vaste waarden en normen een leven lang dat is wat ze willen. Gaat niet om waar of niet waar. Gaat om het behouden wat is “the way of life”. Dat wat zijn kan is veel te onvoorspelbaar, onzeker en dus eng en verwerpelijk.
Het ontkennen dat de huidige levensstijl eindig is en juist schadelijk is is dus heel logisch. Het is net religie. Gaat niet om rationele argumenten. Gaat over emotie, beleving, stabiliteit, controle, veiligheid en geloof. En dat is nou juist wat de wereld niet is. Het is dus overcompensatie om niet gek te worden.Deze groep mensen overtuigen is volgens mij überhaupt onmogelijk en zeker op de manier waarop we dat nu doen met rationele argumenten. We moeten op zoek gaan naar oplossingen die passen bij hun kernwaarden en dat is dus verandering zonder dat het die waardes ter discussie stelt