Logan LaPlante laat zien hoe onderwijs (of beter gezegd) leren ook kan zijn. Voor hem is het thuisonderwijs maar het is vooral dat het aansluit op hem en dat hij het vertrouwen heeft geregen en krijgt om zijn leven vorm te geven. Hij is niet opgesloten in een school voor meer dan tweederde van de dag maar staat midden in de maatschappij. Ik hoop dat ook dat deze jongen bij besluitnemers in ons huidige onderwijssysteem (die oa thuisonderwijs niet toestaat) een lichtje laat branden.
Een regelrechte ramp
Het verhaal van Logan resoneert enorm bij mij. Heb zo mijn uitdagingen in het vinden van passend onderwijs voor mijn kinderen. Zowel in levensbeschouwing als in praktische zin. Mijn beide jongens zijn ernstig dyslexies en dat maakt regulier basisonderwijs waar taal en schrijven de orde van de dag is een regelrechte ramp. Het maakt het leven zwaar, ondermijnd hun zelfvertrouwen en hun geluk.
Haalt onderwijs zijn gestelde doelen?
Elke dag kijk ik op het bord van de school en zie wat er moet gebeuren en het duizelt me. Het is veel. Het is saai, abstract en voor wat? Waar steken ze die 1000den uren eigenlijk in en wat gaat hun dat uiteindelijk opleveren? Gaat dit hun gelukkig maken op lange termijn? Op korte termijn in ieder geval niet. Is het reëel van je kind te vragen zijn jeugd voor een groot deel ongelukkig te zijn zodat hij eventueel later gelukkig kan worden? Welke garanties zijn daar voor?
Wat doe ik er aan?
Heb er dan ook de grootste moeite om mijn kinderen naar dit soort leren te sturen. Maar ik doe het toch omdat je anders vervolgt door de overheid die elk redelijk inhoudelijk argument van tafel veegt. Een gegeven is die vele ouders die wel die keus voor hun kinderen hebben durven maken dagelijks mee te maken hebben. Met alle onrust, financiële kosten van dien. Het is kiezen tussen twee slechten.
Gelukkig red de jongste zich net. Is sterker in sociaal opzicht en zijn vorm van dyslexie geeft hem nog voldoende houvast om enigszins mee te komen maar stilzitten in een stoel zit niet bepaald in zijn aard. Dit is een jongen die wil bewegen. Zijn lijf wil gebruiken en bij voorkeur voor voetbal. Zeker als je daar goed in bent en dat taal gebeuren (wat 80% van de tijd is) abracadabra is.
Voor de oudste was het onwerkbaar. Ondanks alle inspanningen met een laptop in de klas (het schrijven van letters was een tantaluskwelling) kon de school hier niet mee omgaan. Dit escaleerde zodanig dat hij persona non grata werd op die school en daarmee elke andere reguliere school. Omdat problemen worden doorgegeven van directeur op directeur en scholen het risico niet willen en kunnen lopen. Ze worden tenslotte afgerekend op resultaten niet op gelukkige kinderen.
Mijn oudste zit dus nu op een private sudbury school zolang ik dit kan betalen. Als dat niet meer lukt… ik moet er niet aan denken.
Nog minimaal 15.000 kinderen
Met hem zijn er nog 15.000 kinderen die niet passen binnen het huidige systeem van het aangeboden onderwijs door de overheid. De excessen met Laura en de twee jongens zijn slechts een fractie van alle ellende die een systeem gebaseerd op angst en het afdekken van verantwoordelijkheid in processen. Ze zeggen wel dat het kind voorop staat maar als het werkelijk er om gaat staat het in stand houden van het systeem voorop.
Hoop doet leven
Ik hoop van harte dat alle inspanningen van stichtingen, belangenorganisaties, individuen uiteindelijk het ship doen keren en we als maatschappij gaan inzien dat we onze kinderen, onszelf, de maatschappij en de toekomst ernstig te kort doen.
0