Zodra dat internet een beetje tractie begon te krijgen was ik er als de kippen bij om het allemaal uit te proberen, te delen en vorm te geven vanuit mijn visie en passies. Websites bouwen toen iedereen dacht dat internet een fase was, bloggen toen blogs nog niet bestonden, video toen youtube nog niet eens een idee was, inchecken voordat foursquare bestond, mobiel streamen toen Nokia nog marktleider was en twitteren toen iedereen in de trein nog een krant of een boek las.
Ik weet niet of het een reactie is op die stroom van informatie en de miljarden updates per dag maar ik sta tot mijn eigen verbazing eigenlijk al heel lang droog. Was het een paar jaar geleden nog een onbedwingbare behoefte om elke verwondering vast te leggen en te delen. Nu verlies ik me in het moment en denk ik niet aan vastleggen. Kijk ik voor me uit terwijl het gros gelijktijdig met zijn virtuele gemeenschap interacteert. Van zender naar ontvanger. Van enthousiaste deler van het leven naar de stille genieter. Misschien is het een fase.
0