Ik leer een heleboel van mijn kinderen. Het is natuurlijk cliché maar daarom niet minder waar. Vroeger (pre-youtube) was ik een videofreak. Ik was zo’n beetje vergroeid met dat apparaat en filmde alles wat mij verwonderde en dat was veel. In 2008 heb ik (oa) mijn toen 6 jarige zoon gefilmd terwijl hij even zijn spierballen liet zien.
Maar het waren niet zozeer zijn spierballen dat hij liet zien maar zijn doorzettingsvermogen, wilskracht en geloof. De video heb ik nooit online gezet wel de computer in gebracht en is daar nooit meer vanaf gekomen. Twee computers en 6 jaar later staat hij er nog steeds. Ongemonteerd. En die ene keer per jaar dat ik iMovie opstart kom ik ‘m weer tegen en krijg ik die onbeheersbare drang om die 5 minuten en 31 seconden weer te kijken en ben ik weer volledig onder de indruk.
Al heel lang heb ik mij met veel passie en urgentie gestort op het verbeteren van de toekomst en het heden van de mensheid en het ecosysteem waar die zo afhankelijk van is. Maar al die inspanningen van mij en mijn co-collega’s hebben geen deuk in een pakje boter geslagen.
Was eerder een doekje voor het bloeden en houd zodanig het “kapotte” systeem langer in stand. Ben er klaar mee. We moeten om, ik moet om. Drastische verandering op grote schaal en wel nu! Hoogste tijd om die video nu wel online te zetten. Want wat hij hier laat zien is hoe je dat doet. Met een waanzinnig doorzettingsvermogen, enorme wilskracht en een geloof dat je het kan.
Petje af Otis. Papa is trots op je en je bent mijn voorbeeld en inspiratie.
0