Ik heb twee zonen waar het gemiddelde niet voor opgaat. Zodanig niet dat het moeilijk is ze binnen het reguliere onderwijs het onderwijs te bieden die ze verdienen. Ik heb daar ook al een aantal woorden aan vuil gemaakt hier, hier, hier, hier en hier.
De jongste
Gelukkig voor mijn jongste weet hij zich nu te handhaven en zorgt zijn sociale talenten ervoor dat hij zelfs geweldig presteert al moet hij het uit het diepst van zijn ziel halen. Groot respect maar het blijft pijn doen. Onderwijs als een pijnlijke, angstige, doodvermoeiende weg is in mijn ogen niet het onderwijs wat hij verdiend en dan heb ik het nu nog maar over primair onderwijs. Ik houd mijn hart vast als hij volgend jaar naar het voortgezet onderwijs gaat. Niet meer die begripvolle leraar of lerares die je kind goed kent.
De oudste
Is 2 jaar geleden opgegeven door het reguliere systeem en was vanuit het rendementsdenken een te groot afbreukrisico. En als logische reactie daarop heeft hij het onderwijssysteem afgeschreven. Na maanden thuis te hebben gezeten en halfslachtige afspraken met school was het uiteindelijk onhoudbaar en was de enige manier particulier onderwijs. Ruim vijfduizend euro per jaar betalen voor het falen van anderen.
4 uur reizen voor particulier onderwijs
Hij reist nu 4 uur per dag naar school en zit op democratisch onderwijs. Een zegen. Hier kan hij weer op zoek gaan naar zijn intrinsieke leren. Maar diep in zijn hart is hij liever thuis. Hij is misschien wel een klassiek voorbeeld van een thuisleerder. Niet teveel kinderen om hem heen, een plek waar hij zich lekker voelt vanwaar hij de wereld ontdekt. Een onmogelijkheid in Nederland.
Er lonkt wat aan de nabije horizon
Nu lijkt het ineens wel eens mogelijk dat hij het onderwijs waar hij zo naar verlangt kan krijgen. De laatste uitzending van Zembla over thuiszitters op 21 april heeft aardig wat losgemaakt en de politiek heeft de deuren die vroeger op slot zaten op een aanzienlijke kier gezet en vele mensen zijn nu druk bezig de voet ertussen aan het zetten zodat hij nooit meer dicht gaat.
Maar als kinderen dat niet vijf dagen per week kunnen, bijvoorbeeld door schoolangst, dan moet je kijken of onder verantwoordelijkheid van school thuis iets geregeld kan worden.
Staatssecretaris Dekker
Ik zit dus nu druk te duimen dat het hek van de dam is. De dijken gaan doorbreken en we eindelijk onderwijs krijgen waar echt ieder kind passend onderwijs wordt geboden. Waar onderwijs en leren niet meer opgesloten zit in een gebouw maar zich overal, met iedereen en in een verscheidenheid aan vormen kan manifesteren. Ik zie dagelijks prachtige initiatieven die staan te trappelen om dat mogelijk te maken. Het enige wat ze nodig hebben is een GO om het te mogen proberen. Een portie vertrouwen in alle stakeholders. We zijn prima in staat kwalitatief onderwijs te realiseren zonder dat het vastzit aan een dichtgetimmerd systeem dat ingericht is voor gemiddelden en gebouwd op risicomijdende incentives en verantwoordelijkheid onderbrengt in procedures en processen ipv mensen.
Onze kinderen verdienen het, de samenleving verdiend het, sterker nog het kan niet zonder. En die 8000 thuiszitters waar Zembla het over heeft is slechts het topje van de ijsberg.
0