In een modern mensenleven kom je met ontelbare systemen en processen in aanraking die dicterend en bepalend zijn wat jij kan en mag.
Helemaal niets mis mee. We leven tenslotte in een complexe samenleving waar we de grenzen opzoeken van wat wij als mensheid van nature doen en prettig vinden. Afgesproken processen en systemen zorgen voor duidelijkheid, richting en beloven ook nog eens gelijkwaardigheid en een eerlijke behandeling.
En ik bedoel dan processen en systemen in de ruimste zin van het woord. Van simpele gewoontes, normen en waarden, religie en onderwijssystemen, bedrijven, onze gezondheidszorg, hoe auto’s werken, wetten worden gemaakt en gehandhaaft, politiek wordt bedreven. Wat is eigenlijk niet een systeem of proces?
Wat mij steeds maar weer opvalt is dat deze processen een eigen leven gaan leiden. Zich gedragen als een levend organisme wat zijn/haar leven met hand en tand verdedigd. Het wil overleven. Het wil groeien, overnemen, domineren ten koste van alles.
Meeste van deze processen hebben we als mensen geïnitieerd met de beste bedoelingen (en soms ook helemaal niet) maar op een bepaald moment lijkt het alsof we de controle hebben overgedragen en wij ten dienste komen te staan. Dat gezond verstand, medemenselijkheid, algemeen belang niet meer de bepalende factoren zijn maar dat de behoeftes van het systeem heilig zijn geworden. En die zijn bijna zonder uitzondering platter, meedogenlozer en onmenselijker.
We hebben het, ook ik, over wereldwijd systeem falen maar eigenlijk zijn wij aan het falen. We falen onze systemen werkelijk kritisch tegen het licht te houden en moeilijke keuzes te maken. Het wordt tijd dat we weer de verantwoordelijkheid en de controle nemen. Systemen en processen zijn slechts een ondersteunende gedachte of een vorm van efficiëntie. Geen absolute waarheid of onwrikbare werkelijkheid. Laten we er weer een middel van maken in plaats van een doel op zich.
0