Ik ben net als de koe een compulsieve grazer die altijd zin heeft in dat volgende grassprietje. En omdat ik er van overtuigd ben dat je bent wat je eet, wil het ook echt leren kennen. Dus niet van de hap slik weg maar stevig kauwen en herkauwen. En bij elk sprietje wordt mijn mening over en mijn ervaring met verfijnder.
Het begint vaak met een aha momentje en wat wilde onsamenhangende zinnen plus een gevoel. Een haakje die zich in mijn hersenen nestelt en irriteert. Dan begint het moduleren, het onderzoeken, het verankeren zodat het gevoel en inzicht deelbaar wordt. Niets is zomaar iets. Het is elke keer zoeken naar beelden / woorden / taal. Door te doen en dan weer even te laten. Bijvoorbeeld deze blogpost. Ik heb ‘m denk ik al 6 keer herschreven (hou het niet echt bij). Om het uiteindelijk voldoende te vangen om het ook met jou te kunnen delen.
Het is geen magische formule met een vaste uitkomst. Geen methode met een gegarandeerd resultaat. Soms lukt het niet en moet ik het weer loslaten. Dan blijven het losse kreten die ergens zwerven of verzand het in de complexiteit van het leven.
Waarom vertel ik dit?
Allereerst om het voor mezelf duidelijker te krijgen wie ik ben en hoe ik functioneer. Ten tweede om een discrepantie tussen de dominante werkvorm en die van mij te kunnen duiden. En ten derde om te extrapoleren en te filosoferen over wat dat dan kan betekenen voor de samenleving als geheel. Ten einde de chaos iets meer te bevatten en me er beter mee te verhouden en hopelijk ook anderen daarbij te helpen.
In mijn professie
In mijn professionele leven blijf ik me verbazen over de alsmaar toenemende snelheid en haast (vaak ingegeven door geld). De ideeën die uiteindelijk worden uitgevoerd komen uit een brainstorm van een paar mensen op een bepaald moment onder hoge druk. En worden daarna uitgevoerd onder nog hogere druk en micromanagement. Elke handeling is gekwantificeerd en berekend.
Een kunstje
Hierdoor doen we eigenlijk niets meer dan door een brandende hoepel springen. We zijn er verdomd goed in geworden, ook ik. Maar meer dan een trucje is het niet. En omdat we dit al decennia met z’n allen doen is alles in onze samenleving ermee doorspekt. Van de bank waar je op zit, het eten wat je eet, de politieke partij waar je op stemt, het nieuws wat je leest, de software en services die je gebruikt.
Er mist iets
Dit zou wel eens de reden zijn waarom er iets knaagt in mij. Waarom ik het gevoel heb dat er bij ons allemaal wat knaagt. Waarom ik vaak denk: “het is ‘t net niet”. Gemiste kansen, oppervlakkigheid, liefdeloos, leeg en soms ronduit slecht. Alles wat we doen en creëren komt steeds meer los te staan van de onderliggende waarden die onze samenleving en wij als mens zo hard nodig hebben. We hollen onszelf uit.
Volgens mij is het dus niet alleen tijd voor andere ideeën, waar ik regelmatig voor pleit, maar ook vooral tijd voor meer tijd.
foto: Els ten Napel
0