Gister in gesprek met mijn moeder over de wereld en waar de politiek en de economie naar toe marcheren (wat we wel vaker doen). En dan wordt ik boos van al het onrecht, het gebrek aan moreel handelen en ziek van de huichelachtige retoriek van de politiek en de hypocrisie en misdadigheid van de economische machten.
Mijn moeder is wijs
Ze heeft mij geleerd altijd te bevragen en als het lukt een eigen standpunt te bepalen en te beargumenteren. Liefst vanuit rust en redelijkheid maar met vuur en verve. Wij hebben altijd levendige open discussies gehad en die hebben mijn kritische blik en gevoel voor recht en onrecht gevoed en mij gevormd.
Geen macht
Maar nu zei ze dat ik me niet boos moest maken. Dat we er als individuen toch niets aan kunnen doen. Dat wij geen macht hebben om mondiaal iets te veranderen.
Dit maakte me furieus. Want hun leven is voor mij een inspiratiebron. Hoe ze zich hebben ontworsteld en hun eigen pad gevonden hebben. Ik kon mijn oren niet geloven. Want niet boos zijn is het begin van het einde. Niet boos zijn is gehoorzaamheid, is tandloze kritiek, is genoegen nemen met de status quo en druist in tegen ons menszijn. Het is ontkennen van je menselijkheid én onze geschiedenis. Het is het geloof in de democratie verliezen en de maakbaarheid van onze samenleving.
In de pas
De afgelopen maanden was ik dicht bij waar mijn moeder zich positioneerde (ik hoop niet dat ze daar is). Mijn naïviteit en optimisme die mij altijd voortgestuwd hadden in mijn quest naar een betere wereld was ik verloren. Mijn geloof in mezelf dat ik meer kan realiseren dat ik tot nu toe gedaan had was ik kwijt. Ik was bij die doodlopende weg. De plek waar je capituleert en in de pas gaat lopen. Waar je je idealen los laat en de realiteit je pad laat bepalen.
Vuur
Maar de afgelopen weken blijkt het vuur toch niet helemaal gedoofd te zijn en ondanks dat ik mijn optimisme en naïviteit niet terug heb wakkert het vuur weer aan. Niets doen is geen optie. De status quo accepteren is mijn menselijkheid en het geloof in de mens verliezen.
Verve
Wij en de generaties na ons verdienen een duurzame toekomst en zonder een stevig portie burgerlijke ongehoorzaamheid, creativiteit en geweldloos radicalisme gaat dat er niet komen hoeveel duurzame klimaattoppen er ook komen en hoe veel hoopgevende afspraken er ook worden gemaakt.
De video hieronder waar Matt Damon stukken voorleest uit een speech van Howard Zinn uit 1970 over burgerlijke ongehoorzaamheid en onze plicht om het te zijn is me dan ook uit het hart gegrepen.
