Mijn kinderen dromen niet meer. Ze durven niet.
Mijn jongens zijn nu beiden tieners en zitten, zoals het hoort in deze samenleving, op school. En dat is in principe fantastisch. Wij hebben een samenleving die ieder kind de kans geeft om binnen de maatschappij zijn plek te vinden. Maar wat ik ook merk is dat de huidige vorm van school wel zo zijn beperkingen kent. En als je mijn schrijfsels een beetje volgt, weet je dat de schoolcarrières van mijn kinderen verre van vlekkeloos zijn.
Het geluk op school is ver te zoeken.
De connectie met de situatie waar ze in zitten en hun dromen is weg. Waren ze vroeger vol van het leven en alles wat het ze bood, nu ploeteren ze onverschillig en futloos voort. Ze genieten niet van wat ze doen en hebben al helemaal geen perspectief op het waarom. Soms dreunen ze een mantra van volwassenen op “ik moet studeren om succesvol te worden” maar als je in hun ogen kijkt is het dood van binnen en als je verder vraagt heeft het helemaal geen fundament. Het berust op blindelings vertrouwen dat de volwassene het wel zou weten. Onzin.
Hartverscheurend
En totaal absurd. Mijn kinderen zijn nu 13 en 15 en in mijn ogen volwaardige mensen die prima hun eigen keuzes geïnformeerd kunnen maken. Maar niemand geeft ze het autonome eigenaarschap, de gereedschappen en de stimulans om de regie in handen te nemen. Natuurlijk hebben ze wat minder ervaring en missen ze nog wat kennis. Maar dat diskwalificeert ze niet om hun eigen leven vorm te geven en de ruimte en gelegenheid daarvoor te krijgen. En dan te bedenken dat ze dit schoolpad nog een paar jaar verplicht moeten volgen. Het breekt mijn hart.
Ze springen beiden plichtmatig door een hoepel die een ander ze voorhoudt, ondanks dat ze twee totaal verschillende kinderen zijn op twee radicaal andere scholen.
Wat doe je dan als ouder als je zoiets voor je ogen ziet gebeuren?
Dat is ook wat ik me nu afvraag. Hoe heb ik dat laten gebeuren? Zie mezelf als pro-actief en betrokken. En voed mijn kinderen zover ik weet weldenkend op. Maar nu merk ik dat school veel doctrine heeft toegevoegd die mijn kinderen maar deels ten goede komt. Een goed gesprek met hun begeleiders kan helpen maar ze hebben de situatie niet mee. Een handjevol volwassenen proberen honderden leerlingen te begeleiden in een gebouw afgeschermd van de rest van de samenleving. Het is gewoon teveel gevraagd. Opvoeding is niet iets van een paar mensen op een heleboel kinderen. Dat is een continue uitwisseling van interacties tussen een grote diversiteit aan mensen en situaties.
Er is dus wat werk aan de winkel voor mij als ouder. Een ander geloofssysteem met meer kracht inbrengen: het geloof in mijn twee kerels. De jongens moeten weer kunnen ontsnappen aan de waan van de dag. Inzien dat dagelijks zo goed mogelijk door de hoepel van een ander springen niet de weg is naar geluk, succes en zelfontplooiing.
Een beetje minder meelopen en meer rebelleren
We beginnen met de status quo niet te serieus nemen. Wat (schijn) zekerheden los te laten (cijfers en diploma’s). Wat vertrouwen te winnen, moed te verzamelen om zo je horizon veel breder te maken en je geluk groter. En daarmee de situatie waarin je verkeert te veranderen zodat het wél je levenswensen helpt naderbij te brengen.
Gaat iets van de lange adem worden. Bij de jongens moet eerst de angst verdwijnen om te dromen. Er moet weer vertrouwen ontkiemen dat ze tot veel meer in staat zijn dan ze denken. Vertrouwen in dat eigen pad al is het anders dan menig.
Heb zelf ook een boel los te laten en hemel en aarde te bewegen om ze (deels) uit de beschermde omgeving van school en thuis te halen en ze midden in de samenleving zetten (al beetje mee bezig). Het onbekende pad op, zonder vastgesteld (meetbaar) resultaat. Op weg naar chefs worden van je eigen leven waar het ook naar toe mag leiden.
Groeien als mens. Eén die flexibel, autonoom, creatief en sociaal zijn weg vindt in alles wat het leven aanbiedt. En uitstekend in staat is voor zichzelf en de mensen die hij lief heeft te zorgen in een steeds veranderende wereld. En heb sterk het vermoeden dat ze dat straks zelfs beter kunnen dan menig generatiegenoot die een gevalideerde schoolcarrière heeft doorlopen.
Geïnspireerd door het 3e deel van het manifest van Tim Urban over het werken van Elon Musk, gaan we eerst maar eens aan de slag met het in kaart brengen van de situatie waar ze in zitten. Wat overzichtelijke wensen formuleren en dan eens kijken hoe we die mogelijk maken. De tekeningen van Urban gaan goed van pas komen :)
Een methodiek om het leven weer bij de kladden te grijpen… ach ze zullen het snel genoeg ontgroeien en zich hardop afvragen hoe zo zo van het padje af waren geraakt.
Bovenste kleurplaat is door Otis voorzien van kleur en onderste door Seye. Was een leuk experiment :) Was echt jaren geleden.
0