Dit heb ik zo vaak gedacht en denk ik nog steeds terwijl ik eigenlijk mijn hele leven al aan het vertellen ben.
Eerst vooral als beeldend kunstenaar, daarna als photoblogger en vlogger maar hoe langer hoe meer met woorden. En na elk blog denk ik nu heb ik echt alles verteld, ik ben leeg en dan toch…
Borrelt er weer iets op in mij of brengt het leven het naar me toe. Iets om onder woorden te brengen, beter te begrijpen en vat op te krijgen. Het leven is complexe materie en na meer dan 2000 posts, bijna 50.000 tweets en ontelbaar veel reacties ben ik er achter dat ik dat leven moet vastleggen, uitleggen, beschouwen om er chocolade van te maken.
Waarom hou je dat niet voor jezelf?
Goede vraag. Ik hou van delen wat mij dierbaar is. Ik wissel graag uit van gedachte en wordt zelf maar al te graag geïnspireerd. En omdat ik die waarde zo voel als andere mensen delen kan ik niet achterblijven, wil ik niet achterblijven.
I’m hooked
Naar die zoektocht naar de juiste woorden. Het raken van die snaar bij mezelf die ik daarvoor niet kon raken. En ondanks dat ben ik na elk blog weer bang dat het wel eens de laatste zou kunnen zijn. Ik maak tenslotte geen kunst meer, video’s nog zelden, foto’s zijn ook wat uit de gratie en in de afgelopen 15 jaar ook wel een paar keer serieus droog gestaan. De put is niet oneindig diep.
Zou ik hierna nog wat zinnigs te vertellen hebben?
0