September 2015. Ik had een moeilijke keuze te maken. Stoppen bij Operation Education. Nadat we als team een jaar lang lief en leed gedeeld hadden, diep zijn gegaan, ‘t lef hebben gehad om gewoon te doen, groot te dromen en onmogelijke ambities na te jagen was mijn rol uitgespeeld. Ben trots op wat we samen in dat jaar bereikt hebben. We hebben onszelf, niet zonder kleerscheuren, voor de leeuwen geworpen maar het was het meer dan waard. En Operation Education gaat nu zonder mij vol gas vooruit.
Maar wat dan? Opeens was daar weer een kruispunt van mogelijkheden. Mij niet onbekend en meestal zie ik die kansen gelijk en ga ervoor. Maar deze keer niet. Ik zag wel mogelijkheden maar op één of andere manier was het geloof weg. Geloof in mezelf en geloof in mijn kompas. Iets wat ik mij mijn hele leven nog nooit heb meegemaakt.
Weg naïviteit, weg onbezonnen optimisme en weg de wil om gewoon te gaan met die banaan. Algehele lusteloosheid en financieel aan de grond. Want ook daar had ik alle risico’s gelopen.
Het is nu december en ben langzaam uit de donkere krochten aan het kruipen. Waarschijnlijk ben ik in mijn eigen val getrapt: mijn zelf opgelegde ambitie die ik vorig jaar deelde: impact, impact, impact. Meer dan ooit geleerd dat het ontelbaar vaak struikelen is over de wereld maar ook vooral over mezelf. Ongenadig geconfronteerd met mijn eigen beperkingen. Kan (nog) niet voldoende veranderen om de ambitie waar te maken.
In al die voorgaande jaren zat ik waarschijnlijk ruim in mijn jas. Ik kon zijn wie ik was en daarbinnen had ik genoeg ruimte om alle variabelen op te vangen, ermee te jongleren en het zo een zekere mate van sturing te geven. Roer radicaal om? Stevige keuzes maken? Iets goeds in de waagschaal leggen omdat het moreel noodzakelijk was? Het onbekende omarmen? Geen probleem. Ik deed het gewoon.
Maar nu ben ik mijn grenzen tegengekomen. Werk aan de winkel. Ik moet wie ik ben en hoe ik acteer veranderen om de verandering die ik najaag werkelijkheid te kunnen maken. Ik moet keuzes maken die radicaler zijn dan ooit en consequenties hebben die ik niet kan overzien en mij verlammende angst inboezemen. Ik zal meer moeten opgeven dan ik tot nu toe heb gedaan. Ultiem kwetsbaar en afhankelijk.
Ik heb nog veel te leren in 2016. Hulp is meer dan welkom, noodzakelijk zelfs.
Foto’s zijn gemaakt door Milan
(geschreven op 4 december en eerder gepost op 27 december op mijnmoment.com)
0