De verhalenverteller en zijn verhaal

Om het leven vast te kunnen pakken probeer ik het te definiëren. Het een plek te geven in dat immer uitdijende en complexer wordende universum in mijn hoofd en dat weer met elkaar te verbinden.

In mijn jonge jaren deed ik dat met autonome kunst, later ging ik ook bloggen en vloggen. Bij alles wat ik probeerde te grijpen / te bevatten was het doel om het op zichzelf te kunnen laten zijn. Een waarheid op zichzelf. Iets wat kan bestaan zonder de context van zijn maker, de verteller. Het verhaal is waar het om draait. Het ding moest dingen.

Zo heb ik ook mijn (toegepaste) projecten, ideeën en concepten altijd benaderd. Er vanuit gaande dat de mensen zich juist daaraan verbinden.

Maar op 7 januari zat ik met Niels Schuddeboom te praten over wat er allemaal bij komt kijken bij die wilde projecten van mij. En hij liet mij inzien dat ideeën/projecten/verhalen niet zonder de mens erachter kunnen. Mensen verbinden met mensen en de verhalen zijn het medium ertussen.

Dat ik dat niet doe is de uitzondering. Ik verbond mij aan Operation Education vanwege waarvoor het staat, niet Claire Boonstra. Ik verbind me nu aan Nederland Kantelt vanwege de potentie die het heeft en niet vanwege Jan Rotmans. En dat gaat op voor praktisch al mijn keuzes die ik heb gemaakt in het verleden.

Begrijp me niet verkeerd ik vind deze mensen en mensen in het algemeen erg inspirerend en bijzonder maar ik volg ze niet, ik volg het gedachtegoed waar ze voor staan en doe daar zo liefst mijn schepje bovenop en mix het tot het bij mij past.

Dankzij Niels snap ik het nu beter. De projecten en ik zijn (voorlopig) één. De verhalenverteller is de personificatie van het verhaal en mensen verbinden zich met de persoon die het verhaal verteld (niet andersom). Ik moet op de voorgrond durven treden. En in plaats dat ik mijn kennis, expertise, inzichten en verhalen deel, deel ik mijzelf.

Sh*t, dat is van een hele andere orde… dat moet ff bezinken.