We zitten in een snel rijdende trein. We weten dat de rails aan het eind ophoudt en we zijn cosmetisch bezig de trein aan het veranderen maar zeker niet drastisch genoeg om straks ook zonder rails verder te kunnen rijden. We zijn te bang dat we iets fundamenteels verbouwen waardoor de boel nu al instort of we comfort verliezen.
Ik snap het. Het is super beangstigend en je hebt al grootste moeite om je plekje in die volle wagon te behouden. Echt gaan slopen om daarna op te bouwen is gewoon een te groot risico.
Maar ondertussen weten we ook dat de trein waar we nu in zitten zich te pletter gaat rijden. Durven we nog te dromen over een trein waar alles echt klopt? Waar gelijkheid bestaat, waar overvloed heerst voor iedereen? En we in ware harmonie leven met moeder natuur?
Ik droom er van en geloof erin. Al heb ik steeds meer moeite om te geloven dat wij als mensheid nog in dat verhaal gaan geloven voordat het te laat is.
0