Zes maanden zonder geld in het vizier? Hoe bevalt ‘t?

Het bevalt uitstekend. Geen moment spijt van gehad!

In de afgelopen 6 maanden heb ik veel gesprekken gehad waar ik mijn keuzes heb moeten uitleggen en waar zowel met (on)begrip, ongeloof, woede en oprecht diepe zorgen op is gereageerd. Hieronder een aantal vragen die me vaak zijn gesteld inclusief de antwoorden.

Waarom ook alweer?

In december 2015 heb ik er bewust voor gekozen alleen maar waardevol werk te doen. En in mijn geval hield dat ook in dat geld niet meer meedeed in de overweging of ik het wel of niet ging doen. Het is juist de positieve sociale impact die het kan hebben die mijn besluit kleurt. Dat deed ik eigenlijk al sinds 2014 en daarvoor speelde het een minimale, maar toch zeker al een rol.

Waarom zo drastisch?

Ik voel een enorme urgentie om de toekomst van mijn/onze kinderen veilig te stellen en wel nu. Niet later. Later is te laat. Heb een aantal projecten gedefinieerd waar ik van denk dat het noodzakelijk is dat ik daar mijn energie, kennis en ervaring voor inzet. Deze projecten zijn zodanig megalomaan dat ze alleen maar een kans van slagen hebben als je er ook vol voor gaat. Er is dus geen middenweg. Die leveren niet het gewenste resultaat op. Het enige wat ik kon doen is het risico lopen en ervoor gaan.

En waar sta je nu?

Nu zijn we dik 6 maanden verder. Een deel van de dingen die ik heb gedaan waren heel succesvol maar een groot deel is zwaar mislukt. Toch ben ik heel blij dat ik het gedaan heb en sta nog steeds 100% achter mijn keuze. Nog meer dan dat. Elke dag is eigenlijk opnieuw een bevestiging dat ik de juiste keuze heb gemaakt.

Wat heb je gedaan?

De in die zes maanden heb ik mij ingezet voor Nederland Kantelt en Rotterdam Kantelt. Mijn tijd bij Nederland Kantelt is nu voorbij. Net als eerder bij Operation Education is mijn rol uitgespeeld. Rotterdam Kantelt is nog vol in beweging en super leerzaam. Maar ook daar zal ik langzaam uit stappen om het niet helemaal aansluit om mijn kwaliteiten en ambities – en ik ben natuurlijk geen Rotterdammer ;)

Wat nu?

Ik richt me helemaal op het volgende project. De verkiezingen komen met rasse schreden dichterbij. De politiek is al weer druk bezig met aalmoezen uitdelen om maar zieltjes te winnen. Hoogste tijd dus.

Hoe zit het met geld?

Ook ik kan niet van de lucht leven of van fotosynthese. En de afgelopen 6 maanden zijn er belastingtechnisch wat meevallertjes geweest waardoor ik het zo lang heb kunnen uitzingen, maar dat is nu voorbij. De theorie wordt razendsnel ingehaald door de praktijk. Het geld is echt op en er ligt niets meer in het verschiet. Dus zoals het er nu uitziet zal ik vanaf augustus thuisloos zijn en daarmee ook mijn kinderen, gelukkig heeft mama nog een thuis. Maar daar zal het niet bij blijven. Geen geld is ook geen eten, geen verzekeringen, enz. Het wordt een nieuw hoofdstuk waar ik de inhoud niet van ken. Maar met de lieve mensen om mij heen weet ik zeker dat we een nieuwe balans gaan vinden.

Waarom laat je het zover komen?

Omdat ik er nog steeds volledig van overtuigd ben dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Dat ik deze keuze MOET maken om de toekomst een kans te kunnen geven. Dit voelt als enige moreel en ethisch juist. Ik heb me dan ook nog nooit zo dicht bij mezelf gevoeld. En het hebben van geen geld is dus ook geen reden om van het pad af te wijken. Het maakt het te lopen pad natuurlijk moeilijker in het heden, maar ik heb er ook nog steeds het volste vertrouwen in dat het goed gaat zijn op lange termijn. Zowel voor mezelf, mijn kinderen en de samenleving als geheel. Loslaten wat is/was zonder te weten wat er voor terug zal komen, maar er vertrouwen in hebben is volgens mij de essentie om verandering bij jezelf en de samenleving mogelijk te maken.

Waarom ga je niet ergens afgelegen wonen en zelfvoorzienend zijn?

Omdat ik hier wat te doen heb. Als ik de samenleving verlaat kan ik ook niets meer bijdragen. Ik wil de toekomst van de samenleving en de mensheid als geheel veilig stellen, niet alleen die van mijn gezin.

Waarom vraag je geen uitkering aan?

Ik heb geen uitkering aangevraagd omdat ik niet met geld bezig wil zijn en dit is met geld bezig zijn. En tevens omdat de bijstandsuitkering als basiseis heeft dat je betaald werk zoekt en dat je elke geschikte baan moet accepteren. Ik doe dat dus principieel niet, waardoor ik niet in aanmerking kom. Ik weiger alleen maar gezien te worden als een economische entiteit. Ik ben zoals iedereen een mens die waardevol is voor de samenleving. Mijn economische waarde heeft daar weinig tot niets mee te maken. Sterker nog: mijn economische waarde is waarschijnlijk juist schadelijk voor de samenleving.

Al eens gedacht aan crowdfunding?

Jazeker. Ik ben en er een groot fan van. Dit zorgt ervoor dat vele goede initiatieven mogelijk worden. Zelf  ben ik in de begindagen nog verbonden geweest aan de 1%CLUB. Superduper dus.

Maar toch voelt het voor mij niet goed. Ik wil niet met geld bezig zijn en dit is toch weer met geld bezig zijn. Jezelf en je plannen “verkopen”. Ik wil niets verkopen. Ik wil gewoon de dingen NU doen die er in mijn ogen moeten gebeuren om die hoogst noodzakelijke transitie naar een circulaire, diverse en op gelijkheid gebaseerde samenleving waar te maken. Dat met heel mijn hebben en houden doen is de enige manier. En ik heb vertrouwen in de wederkerigheid daarvan of dat nou in het heden of de toekomst ligt.

Maar je hebt kinderen. Daar moet je gewoon voor zorgen!

Ja klopt. Ik heb kinderen en voel me daar zeer verantwoordelijk voor. En zolang ik kan zal ik daar voor blijven zorgen. Maar als ik nu kies om weer geld te gaan verdienen zodat ze in het heden hun comfort en thuis kunnen behouden zet ik in mijn overtuiging hun toekomst onverantwoord op het spel. Onze samenleving hangt aan een zijden draadje. De diverse systeemcrisissen worden groter en oncontroleerbaar (waarschijnlijk zijn we daar al). Als we nu als individu en als samenleving niet drastisch het roer omgooien gooien we een nieuwe renaissance te grabbel en gaan we op z’n best de donkere middeleeuwen weer in.

Maar het is uiterst moeilijk om mijn kinderen te ontzeggen wat ze toekomt en waar ze zo aan gehecht zijn. Dus na heel veel wikken en wegen ben ik nu toch begonnen met het onderzoeken van een mogelijkheid tot uitkering. Maar dan wel totaal transparant, open en eerlijk. Ik heb mijn werk al en heb stevige gewetensbezwaren tegen betaalde banen.

En dan nog niet eens zozeer om mijn eigen hachje of die van mijn kinderen te redden maar vooral omdat het wellicht ook een precedent kan scheppen voor het basisinkomen. Eens zien waar dat schip strandt… hou je adem maar niet in. De gesprekken die ik daardoor heb brengen veel inzicht in hoe ik overkom en hoe systemen werken en hoe mensen denken dat ze in dienst zijn van het systeem terwijl dat eigenlijk andersom is.

Dit kan toch niet man!

Volgens mij kan het wel en moet ik het dus ook doen. Naarmate ik mij er in verdiep ontdek ik steeds meer mensen die een vergelijkbaar pad lopen of hebben gelopen. Dat overtuigt me steeds weer dat het kan en moet.

Ik wil meer weten!

Dat kan altijd. Mijn deur staat open. Altijd in voor een goed gesprek. Ik heb veel te leren, veel te doen. Ik heb de wijsheid niet in pacht en andere nieuwe frisse inzichten zijn meer dan welkom.