Dat we individueel en als samenleving op een dun draadje lopen is me al heel lang duidelijk. Ik loop er al jaren heel bewust op om maximale vrijheid/tijd te realiseren zodat ik me in kan zetten voor het maatschappelijk belang en tijd heb voor mijn kinderen. Maar zelfs als je dat niet doet, is de afstand tussen succes en een uitzichtloze situatie veel kleiner dan we denken.
Als je financiële situatie begint te stotteren en je even niet maandelijks kan betalen en ook geen goed vooruitzicht hebt, ben je een basisbehoefte, zoals een huis, met een beetje efficiënt draaiende ambtelijke molen al binnen drie maanden kwijt.
Je hoeft maar een paar thuislozen te vragen om hun verhaal en je weet het
En als we naar de laatste crisis kijken dan hebben we het aan den lijve ondervonden of kennen wel iemand die finaal onderuit is gegaan. Er blijken op dit moment in 2016 een groeiend aantal gezinnen hun huis kwijt te raken, waarschijnlijk vanwege die crisis. Natuurlijk hebben wij een stevige wettelijke bescherming maar die is alleen maar als je het financieel kan opbrengen en dat staat onder grote druk. Wonen is door speculatie zo duur geworden dat Nederlanders wereldwijd relatief één van de hoogste percentages van hun inkomen kwijt zijn aan wonen.
Zo sta ik er voor
In december heb ik besloten dat werk te gaan doen dat ik belangrijk acht voor de toekomst mijn kinderen en voor de samenleving als geheel. Dat deed ik al maar nu bewust zonder dat geld mee te laten wegen in de overweging. Dat is wat anders dan zonder geld leven, maar dat is er op dit ogenblik wel een consequentie ervan. En dat is een bewuste keuze.
Drie maanden halveringstijd
Mijn financiële situatie begint dus te stotteren en omdat ik daar enigsins pro-actief in wil zijn ben ik sinds twee maanden in gesprek met de woningbouwvereniging waar ik al tien jaar lang met veel plezier mijn huidige woning huur en daarvoor al enkele andere. Al is in gesprek een groot woord.
Toen we het voor het eerst zagen, in oud roze en dichtgeplakt met zachtboard en lelijk plastic, zei mijn oudste zoon (toen 4) “pap dit is het eerste echte huis” en dat was ik helemaal met ‘m eens. Nu zijn ze 15 en 14 en ik heb ze hier groot zien worden en dit huis is er voor hun bijna altijd geweest.
Voor mijn gevoel had ik een relatie van betekenis met mijn verhuurder. Een partner. Ik als verzorger van deze 50+ vierkante meter en zij als beheerder waar ik maandelijks met liefde voor betaalde. En elk jaar werd het ietsje meer thuis door de opstapelende geschiedenis en het steeds meer naar je hand zetten van het nestje in de kersenboom.
Contract is contract
Maar ik ben veel te naïef. Er is helemaal geen relatie, alleen het nu geld(t). Niet de tien jaar geschiedenis of de nabije toekomst. Zelfs als je gegarandeerd (met bewijs) binnen acht weken je achterstallige huur met terugwerkende kracht kunt betalen, blijkt je relatie ineens waardeloos geworden. Ben je persona non grata en er wordt letterlijk niet meer met je gesproken maar je krijgt telefoontjes met een opgenomen stem die je vertelt te betalen, sms’jes, mails met facturen. Daarna worden derden (incassobureau) ingeschakeld om de druk op te voeren en juridisch recht ingeschakeld. Ineens zit je in een pittige scheidingsprocedure. Ik moet wel een heel erge doodzonde hebben begaan.
Een achttal, vooral eenzijdige, gesprekken heb ik proberen te voeren om samen in alle redelijkheid nieuwe afspraken te maken, zelfs zwart op wit gezet. Maar het mag niet baten. Niet één keer is de waarom-vraag gesteld. Sinds wanneer is het normaal om niet het waarom te vragen? In plaats daarvan wordt steeds hetzelfde zinnetje afgedraaid: “Gewoon betalen of anders… is er geen betalingsregeling te treffen dan laten we je uit huis zetten. Dat is de procedure meneer.” Zeggen dat dit soort procedures er zijn voor en door ons en we dus ook kunnen afwijken als we dat willen, is tegen dovemansoren. De procedure is heilig en de mensen die het moeten afdwingen zonder enige macht of kracht (denken ze).
Natuurlijk ben ik contractueel in gebreke. En dat is me aan te rekenen. Maar om dat nu zonder werkelijke dialoog op te lossen en maar voor een geluid (harde valuta) gehoor te hebben vind ik toch echt weerzinwekkend en onmenselijk. En ik weet nu dat niet alleen ik, maar wij allemaal een halveringstijd van slechts drie maanden hebben om met de stempel “waardeloos” te worden bedrukt en zo te worden behandeld. En dit gebeurt dus aan de lopende band en elke dag weer opnieuw binnen ons Nederland.
0
Ja te belachelijk voor woorden. Ik heb ook eens een lachende verhuurder aan de lijn gehad. Ik zei 2 maanden achterstand dat valt toch wel mee, hij deed net alsof ik een crimineel was, Nu ik weer geen baan heb dreigt dit weer te gebeuren en bij de gemeente heb ik een niet passend suf baantje van soms 4 uur per dag geweigerd en dat is werkweigering volgens de regels en ben weer een crimineel en moet binnenkort bij handhaving op gesprek. Hallo, met dat minimum loon baantje kan ik ook geen huur betalen. En maar steeds nog steeds mensen zeggen zo gaat dat nu eenmaal, regels zijn regels. Hallo iedereen is gelijk in nederland en heeft recht op eten en een huis. Instanties werken niet samen en regels zijn verouderd en een goedkopere huurwoning is helemaal niet te vinden. Belachelijk. Basisinkomen voor iedereen en oogkleppen af van de mensen die nog in hun comfortzone zitten.
Je verhaal doet echt pijn. Dat we zo met mensen omgaan terwijl ik weet dat degene aan de andere kant van de lijn zelf ook niet zo behandeld wilt worden. Wat doen we elkaar aan.
Ervan uitgaande dat je op tijd aan de bel hebt getrokken om een betalingsregeling te treffen. En er redelijkerwijs van uitgaande dat zij een voorstel ook mogen weigeren, anders was het geen vraag.
Je gaat zelf een afspraak aan. Die relatie is per definitie niet gelijkwaardig. Zij hebben een huis en jij wilt dat huren. Zij hebben verder niets van jou nodig. Als je niet betaalt, houdt het vroeg of laat op. Hoe vriendelijk de toon ook is.
De denkfout die je maakt is dat je vindt dat er een ‘echte’ dialoog zou moeten zijn. Vanuit gelijkwaardigheid. Dat kan niet als je eenmaal in die positie zit. Je zult eerst de angel eruit moeten halen.
De bouwsteen van je relatie wordt primair bepaald door wederzijdse rechten en plichten. Met jouw gedrag (betalingsgedrag om precies te zijn) schendt je het belangrijkste deel van jullie afspraak. Je vindt wel dat je er mag blijven wonen.
Helaas is dat ‘recht’ nergens op gebaseerd. Er zal iets tegenover moeten staan. Dat je dat niet begrijpt of niet accepteert, voor een man van jouw leeftijd, is niet anders uit te leggen dan naief.
In het meest gunstige geval kunnen zij de situatie iets verzachten, maar niet oplossen.
Ik verbaas me erover dat je zoveel energie stopt in het aankaarten van deze zogenaamde misstanden, terwijl je daar zelf ooit een overeenkomst mee bent aangegaan. Je weet precies waarvoor je tekent.
De denkfout die je maakt, is dat je vindt dat je namens ‘de wereld’ spreekt. Dat is niet waar. Hoe nobel je werk ook is, hierin maak je je eigen rol veel te belangrijk. Los het op en get it over with.
Je hebt helemaal gelijk Tom en ik heb dit ook op mijn vizier. En volgens mij geef ik ook aan dat ik weet dat ik formeel het contract niet nakom en dus geen rechten heb. Wat ik wil aankaarten is het waarom. Waarom is mijn vraag om het contract tijdelijk te herzien zo onbespreekbaar. Wat moet er worden beschermd? Wie moet worden beschermd? Wat is de schade voor wie?
Zoals jij het nu schetst is het een koude zakelijke transactie waar je je deel op de letter nauwkeurig moet uitvoeren want anders. En zo is de wereld nu. Dat is helemaal waar. En dat is juist waar ik mijn vraagtekens bij heb. Is dat de samenleving waarin we willen leven? Een zakelijk contract? Een samenleving van individuele rechten en plichten die je op de letter nauwkeurig moet uitvoeren want anders wordt je buitengesloten en waardeloos bevonden. En dan ook nog vaak voornamelijk gebaseerd op je economisch rendement. Maar mensen zijn geen robots en maken fouten, struikelen, zijn niet constant en hebben ook niet per definitie een constante cashflow hoe hard ze ook hun best doen. Dat is dat dunnen draadje waarover we lopen.
Ik zou dus graag willen (los van mijn eigen situatie) dat die ruimte er wel was en dat compassie, gezond verstand en medemenselijkheid (dus ruimte om af te wijken als dat wenselijk is) wel in onze organisatiesystemen aanwezig is. Waar je vanuit vertrouwen kan handelen en waar mensen mensen mogen zijn in al hun onvolmaaktheid.
De samenleving is in mijn beleving niet de economie. Waar nu steeds 90% van de aandacht naar toe gaat en onder welk juk de meeste mensen gebukt gaan. Vraag de mensen waar ze zich het meeste zorgen over maken en dat is hun cashflow en in hoeverre ze die kunnen behouden. Wordt ik echt diep verdrietig van.
De samenleving is in mijn beleving een groep mensen die hun lot aan elkaar verbinden en samen in verbinding willen staan en in vrede en geluk willen leven. Ik heb altijd onze primaire organisatievorm als mens voor ogen. De stam. Hier heb je een homogene groep die samen voor elkaar zorgt. Dat is onze natuur. Zo zijn we bedraad. Hoe kunnen we dat vertalen naar de situatie van nu (die heel anders is) en wat voor systemen heb je nodig om dat mogelijk te maken? En ik ben van mening dat de huidige focus en invulling daarvan zeer te wensen overlaat en het ons als samenleving juist kapot maakt en ongelofelijk veel druk legt op het individu terwijl daar eigenlijk geen reden meer voor is.