Angst en dikke vette paniek

Ik heb mezelf zeker nogal wat voorgenomen en de consequenties zijn ook nogal confronterend al zijn ze zeker niet onverwachts. Maar de praktijk is natuurlijk altijd weerbarstiger.

Ondanks dat ik deze koers zes maanden geleden ben gaan varen en er nog steeds vol van overtuigd ben dat het de juiste is, besprong mij eergisteren de paniek en de angst had me volledig klemvast. Pas gisteren in de loop van de dag werd het langzaam minder. Maar ik voel ‘m nog steeds. En nu ik het zo opschrijf wordt het weer behoorlijk sterk.

Om een uur of drie, toen ik thuis kwam, ging het helemaal los in mijn buik en mijn hart. Ondertussen begon in mijn hoofd het stemmetje echt super te schreeuwen. “Je bent gestoord”, “Wie denk je wel dat je bent”, “Dit kan je helemaal niet waarmaken”, “Wat doe je je kinderen aan, man!”, “Je houd jezelf voor de gek”, “Wat als je het allemaal fout hebt?”, … en dat dan in een lekkere sneltreinvaart achter elkaar en door elkaar. Alsof mijn lijf zelfstandig in opstand kwam en van het geloof aan het vallen was. Een stevige crisis in mij en met mijzelf. Echt bizar.

Elke vezel in mijn lijf wilde terug rennen naar dat vertrouwde nest van een betaalde baan waar je goed van kan leven. Waar dit soort vragen en uitdagingen niet bestaan. Het leven lekker voortkabbelt. Waar je voor de leuk dingen doet. Waar je je huisje boompje beestje helemaal op orde hebt. Altijd een potje geld hebt voor de onverwachte zaken of spontane behoeftes en vakanties. Waar je twee zoons zonder problemen naar de niet bekostigde school kan sturen waar ze zo naar verlangen. Niet na hoeft te denken over of je je kinderen wel kan voeden of kleden. Waar je je niet over elke actie van jezelf moet afvragen wat die bijdraagt aan het gestelde doel.

En dat scenario is niet eens onbereikbaar. Ik heb voldoende netwerk, kennis en kunde verzameld om te kunnen kapitaliseren en het waarschijnlijk ook nog zo te doen dat het niet eens verschrikkelijk werk is, misschien zelfs nog enigszins nuttig voor de samenleving.

Hoe lekker dat alternatief ook voelt en hoe hevig die angsten ook zijn. Mijn overtuiging dat die weg niet de toekomst van mijn zoons en de samenleving gaat veilig stellen, blijft even sterk. Dat dat nú moet gebeuren en niet later. Dat we als mensheid niet meer kunnen wachten en ik niet kan wachten tot iemand anders opstaat.

Dus moet ik die angsten en onzekerheden een plek geven, ermee leren omgaan. En er bovenal erop vertrouwen dat ik wel degelijk grote ambities waar kan maken al zal ik regelmatig in protest komen tegen mezelf.

*adem in… adem uit, adem in… adem uit… boem boem boem boem*