De uitwisselingen door mijn blogposts over mijn “reis” de afgelopen weken waren talrijker en intenser dan ooit (voor mijn begrippen dan).
Die “reis” is eentje van jaren. En sinds ik dit medium internet ontdekt heb, heb ik die altijd gedeeld in blogs, vlogs, plogs en wat nog meer zij. Als een dagboek zonder slotje erop. Te lezen voor degene die langs komt.
Door de jaren heen wordt de reis extremer. Maak ik explicietere keuzes waardoor ook ik veel fundamentele nieuwe ervaringen & (regelmatig tegenstrijdige) gevoelens ervaar, die mij stevig op mijn grondvesten doen schudden. Ook dat deel ik.
Maar dat van de daken schreeuwen (via o.a. sociale media) deed ik al sporadisch en nu durfde ik het eigenlijk helemaal niet meer te delen. Schijtsbenauwd voor de reacties. Maar door wat vriendelijke dwang van naasten toch gedaan. En wat had ik het verkeerd. De reacties, zowel de negatieve als positieve, zijn een geschenk. Ze helpen mij het scherper te zien en te voelen. Het dwingt mij goed na te blijven denken over wat ik doe en waarom. Het scherpt mijn geest. Laat zien waar ik steken laat vallen in de manier waarop ik erover denk en vertel. Maar ook waar het juist de gevoelige snaar raakt en mensen enthousiast en/of woedend maakt.
Wat me nog het meest vertrouwen geeft is dat de kritiek, woede en verontwaardiging eigenlijk allemaal vanuit liefde ontstaat. Oprechte bezorgdheid. En dat is geweldig. Dat is precies dezelfde emotie en waarden die mij drijven. Al vul ik ze dan anders in.
Delen en de dialoog aangaan moet gewoon tweede natuur worden. Maar merk, terwijl ik ‘t schrijf, ik alweer de neiging heb deze post stilletjes te plaatsen. Het blijft vet eng.
Wil je nog wat reacties teruglezen kan dat hier en hier.
0