Deze week las ik twee stukken die mij stevig uit het veld sloegen. Het ene zegt dat we niets meer kunnen doen aan het klimaat en dat het gewoon te laat is om de extreme gevolgen te keren. Het andere heeft het over de historische context en dat alle waarschuwingslampen op rood staan wat betreft een nieuwe globale oorlog met epische massasterfte en verschrikkelijk lijden.
Doemdenkers!
Zo zou je ze kunnen afdoen, maar daarvoor zijn de analyses te onderbouwd, hebben de mensen een zekere reputatie en geven teveel andere respectabele experts vergelijkbare waarschuwingen af.
Tijd om te luisteren
Ik wil er niet aan. Wil niet accepteren dat we het niet meer kunnen voorkomen. Dat is eigenlijk de hoofdmotivatie waarom ik doe wat ik doe. Waarom ik alles aan de kant schuif en ervoor ga. Om dat doemscenario niet te laten ontstaan. Maar ik ben bang dat het tijd is om te luisteren naar het jongetje dat vertelt dat de wolf eraan komt. En dat we ons dus moeten voorbereiden op wat komen gaat in plaats van ontkennen dat-ie komt.
Waanzinnig deprimerend
Ja, het is even slikken. Maar het houdt niet in dat er niets te doen is. Het is juist een laatste (wanhopige) oproep om in echt en radicaal in actie te komen. Het maximale te doen om de klap minder hard te maken en onze samenleving klaar te stomen / in te richten voor de nieuwe realiteit. Het is dus juist steviger aan de bak. Meer actie, meer, meer, meer!
De veranderingen omarmen
Niet lijdzaam gaan toezien hoe de wereld voor ons minder bewoonbaar wordt, hoe infrastructuur instort, grondstoffen opraken. Niet een opkomende groep narcistische egocentrische moraalloze dictatoren in de dop aan de macht brengen zodat ze miljarden mensen de dood in kunnen gaan jagen en onze democratie (zover we die hebben) opheffen.
Persoonlijke verandering
Juist gaan voor de potentie en de liefde van de mens(heid), het innovatieve karakter en het gezonde verstand. We zijn tot zoveel grote bijzondere dingen in staat. En ons huidige leven is daar een bewijs van.
We moeten ons nu bezig houden hoe we die veranderingen het hoofd bieden. Als individu, gezin, familie, stad, land, mensheid. Hoe ieder van ons moet veranderen om in balans te zijn met de wereld en elkaar. Onszelf een werkelijk alternatief te bieden, want dat is er. Niet bezig zijn met het keren van het onomkeerbare, maar juist bouwen aan een nieuw fundament dat ons als collectief in staat stelt de onherroepelijke veranderingen op te vangen en zelfs te omarmen.
De nieuwe puzzel
De nieuwe puzzel ligt klaar. We moeten alleen even al die kennis en inzichten die we in al die eeuwen op hebben gebouwd eindelijk samenballen om tot een nieuw wereldbeeld te komen. Niet renoveren, maar werkelijk herbouwen met het inzicht, de kennis, ervaring van nu. De nieuwe puzzel leggen met nieuwe stukjes en bestaande stukjes en/of stukjes van stukjes.
Een bijzondere toekomst
Want ondanks dat onze uitdagingen groter zijn dan ooit in het bestaan van de mens, kunnen we er ook beter uitkomen. Ook dat laat de historie zien. Hebben we inzicht, kennis en kapitaal genoeg om onszelf en onze kinderen een mooie toekomst te bieden ondanks de veranderingen. We moeten alleen echt prioriteren en het bestaande durven los te laten. De historie laat zien dat één mens een waanzinnig verschil kan maken, wat betekent dat dan als we het met miljoenen of zelf miljarden tegelijk doen? We hebben het volledig zelf in de hand. Waar kies jij voor?
0