Het werd a way of life op de kunstacademie in 1992. Daar transformeerde ik van het semi-kritiekloos uitvoeren van andermans gedachten (leren van examenstof en braaf binnen de lijntjes kleuren) naar het visualiseren en formuleren van (mijn) gedachten/vragen.
Dat brengt je op een niet gelopen pad. Een reis met wegen die nergens heen leiden. Een onvoorspelbare reis van A naar B waarbij B ook geen zekerheid is.
Ik hou van dit creatieve proces. Zoek het op. In 2005 heb ik het autonome kunstenaarschap vrij gelaten, maar er gaat geen dag voorbij of ik ben wel bezig met gedachten naar de realiteit te brengen en nu weer meer autonoom dan ooit. Zowel vanuit mijn eigen kronkels als die van anderen.
Super belonend
Een heerlijk uitdaging en een vette kick als het uiteindelijk “klopt”. Dat moment waar alle bewegende delen bij elkaar komen in een nieuwe constellatie en alles klopt. Als je een passend antwoord vind op een brandende vraag en zo iets nieuws in de wereld zet.
De wereld zit vol met vragen en uitdagingen waar nog antwoord nodig is dus we zijn nooit klaar. Een juist antwoord, binnen de juiste context op het juiste moment is een dingetje van mij.
Steeds een beetje beter
In al die jaren oefenen ben ik beter geworden, flexibeler. Kan gemakkelijker associaties maken, de kluwen sneller doorzien en creatieve oplossingen inbrengen om de boel weer vlot te trekken. En zo zijn doodlopende weggetjes nooit erg omdat ik altijd alternatieve routes achter de hand heb.
Overstrekken
Maar nu ben ik dingen aan het doen die duidelijk verder uit mijn comfortzone liggen. Waar de nieuwe wegen zo nieuw zijn dat ik mijn veroverde capaciteiten zodanig moet oprekken dat ik alternatieve routes te kort kom. Het stikt van de (schijnbaar) doodlopende weggetjes waar ik in verdwaal. Mijn brein en ik lijken er nog niet klaar voor. Ik heb erg last van mijn eigen gevang. Mijn vooringenomenheid, mijn maniertjes en gewoontes.
Verdwalen om te vinden
Dus leer, contempleer en reflecteer ik meer dan ooit. Om met nieuwe ogen kennis en inzicht te kunnen ervaren. om mijn gevangenis groter te maken. Om ook dan weer opnieuw te verdwalen in het doolhof van inzichten en keuzes. Waar de brij alleen maar groter en groter wordt, de complexiteit groeit tot waanzinnige proporties en ik mijzelf steeds kleiner voel worden.
Wachtend (hopend) op die *klik* of dat puzzelstukje die van de brij een breiwerk maakt, genoeg orde brengt om weer een volgende stap te kunnen maken een nieuw pad te bewandelen. Een nieuw perspectief uit te werken. Een nieuwe kapstok om vol te hangen met associaties. Een nieuwe puzzel te leggen.
Struikelend stappen
Zonder garanties. Wat de ene dag geniaal lijkt en de oplossing van alles is de volgende dag een fiasco. Alles weer op losse schroeven, schreeuwend om de zoveelste koersverandering. De moed zakt me dan ook regelmatig in de schoenen.
Maar nog steeds met de koppige overtuiging dat het kan en dan wil ik het kunnen. Proberen dat proces te omarmen en geduld te hebben voor dat antwoord. Maar wat zou ik graag die cheat1 of powerup2 hebben.
Het proces is de weg en de potentie waarmaken de prijs. Verdwaald zijn in de drek hoort er blijkbaar bij. Klieder en klei door, onverminderd overtuigd dat ‘t het waard is.
0