Heb me de laatste 25 jaar de pleuris gecommuniceerd. Dingen gemaakt die iets te vertellen hadden of juist communicatie mogelijk moesten maken. Communicatie was mijn eerste en laatste gedachte. De wereld zoals wij hem beleven en vormgeven is tenslotte bovenal een constructie van vele verweven en een aantal dominante verhalen.
En ik was een man die daar graag wat maatschappelijk gedreven verhalen aan toe wilde voegen om zo het narratief (liefst drastisch) bij te stellen. Mijn doen stond altijd ten dienste van de boodschap die het uitdroeg. Ik was die man die vol overgave zat te converseren terwijl de rest van de mensheid de krant aan het lezen was en mij in de trein onderzoekend aankeek.
Nu zitten de meesten op hun telefoon en kijk ik naar de wereld zonder scherm en luister naar dat ene wat zijn weg naar mij vindt. De noodzaak en de behoefte om te vertellen wat ik doe en denk zijn steeds meer aan het wegvallen. Net als het delen van andere goede verhalen. Ik kijk, lees en luister nog steeds uren per dag maar daar stopt het. Ik doe en ben met de mensen. Tijd voor aandacht voor elkaar zonder (live) verslag. Zonder camera die het moment niet mag missen.
Het voelt of ik het stokje heb doorgegeven aan anderen die nu op hun eigen bijzondere manier vol overgave en passie hun verhalen delen. Op dit moment heb ik daar zeer weinig aan toe te voegen.
0