in Alles komt goed

Down the rabbit hole

Vandaag vond ik een papieren lijstje met kunstsites terug uit de tijd van internet per minuut. Ging ze eens invoeren om te kijken of ze nog bestonden. Veel was er al niet meer maar via via via & via kwam ik bij http://rhizome.org terecht.

Een site van toen die nu een instituut is geworden en die er alles aan doet om net art te documenteren en te stimuleren. En laten ze nu net een tweejarig project hebben die de historie van net art laat zien. Super gaaf om het deels weer terug te zien en te kijken wat er in de afgelopen 15 jaar is gebeurd terwijl ik afdreef naar het reguliere toegepaste internet.

Beetje context

In 2000 ontdekte ik het internet met mijn telefoonmodem. Waar je met een slakkengang het internet kon verkennen. Betaling per minuut.

En daar ontdekte ik de kunst die je in de wereld van galeries en musea nooit zou tegenkomen. Die niet gemaakt werd in kunstacademies. Die zich niet hield aan het (intellectuele) discours van de kunst.

Het was anarchistisch, juist de tijdelijkheid werd omarmd, soms fracties van een seconde. Het was in zichzelf gekeerd, maar ook activistisch. Vrij van ego omdat veel anoniem was. Het was onbegrijpelijk, het hield zich aan geen enkele bestaande beeldtaal. Het waren vaak samenwerkende kunstenaars. Het was de staat van software en het doel daarvan aan het oprekken, misbruiken, herdefiniëren. Heerlijk. Het liep over van de creatieve energie.

Het zette mijn ideeën over kunst en communicatie en de rol in de samenleving zijn kop en in genoot met volle teugen. Het liet me proeven wat voor potentie het (inter)net had voor kunstenaars / creatieven.

Het incomplete lijstje

Toen vergaard door ouderwets te browsen, rss feeds te scoren, op blogrolls te klikken en gewoon op verrassende hyperlinks te drukken. Er waren nog veel meer maar die zijn door de tijd uit mijn in onbruik geraakte bookmarks1 verdwenen.

0

  1. En ik had echt ontelbaar veel, mijn manier om alles te blijven vinden :)

Wat vind jij?

Reactie