Meer dan een decennia geleden was ik heerlijk aan het vloggen / videobloggen. Pre YouTube, video’s op postzegelformaat, heftige compressie en met trage internetsnelheden.
Waar mensen probeerden hun stem te vinden. Op zoek naar hoe video ze dichter bij de essentie van hun beleving van het leven konden brengen om dat weer te delen. Het was geen monoloog maar een dialoog. Een diverse groep van tientallen mensen die met hun video’s creatief op elkaar reageerden, elkaar inzichten gaven, elkaar inspireerden en ondersteunden. En zelfs de liefde van hun leven vonden.
Ik koester dat ik dat heb mogen meemaken, dat gevoel, die verhalen die ontdekkingstocht samen.
Het stokje is uiteindelijk overgenomen door een volgende generatie. Het is groot geworden. Een vak, een werkwoord een levensstijl. En dat heeft de verhalen veranderd. Niet goed of slecht, gewoon anders.
Ik maak ze al lang niet meer maar ik kijk nog steeds en soms komt dat specifieke gevoel terug. Dan zie ik dat vonkje van toen weer oplichten. En merk ik hoe verknocht ik ben aan die manier van verhalen vertellen, communiceren, exploreren.
Een mooi voorbeeld is deze onderstaande video van Cody en Sarah. Waar Sarah verteld waarom ze nooit antwoord kon geven op de vraag wat wil je later worden maar juist wel een heel sterk gevoel had van waar ze wilde zijn.
Een andere is die van de vlogbrothers. Heel lang geleden begonnen ze vlogbrieven naar elkaar te sturen waar ze gewoon vertelden over wat de die week weer hadden meegemaakt en dat doen ze nog steeds met verve.
