Na 4 jaar is het zo ver, mijn jongste zoon doet eindexamens. Dit moet de beloning worden voor 10 jaar naar iets gaan waar hij eigenlijk liever niet wilde zijn.
Het succes hangt allemaal op een paar uurtjes waarin je laat zien dat je alle verzamelde kennis kan toepassen binnen een bepaalde context. Een context die je eigenlijk nooit meer meemaakt in het leven. Een context die er ook maar weinig relevantie mee heeft.
Ik ben trots op hem dat hij dit heeft kunnen doen en niet gillende gek is geworden. Ik ben trots op hem dat hij zichzelf doelen stelt ondanks het ongeloof in dat dit hem verder gaat brengen in het leven. Ik ben trots op hem omdat hij zijn weerzin opzij kan schuiven om te doen wat er van hem gevraagd wordt. Hij toont karakter en dat is wat hem in het leven verder gaat brengen.
En om te zorgen dat hij dit papiertje kan halen help ik hem zoveel ik kan als hij dat wil. En dat wil hij gelukkig. En om elkaar te stimuleren verwennen we elkaar met zoetigheden. Deze keer kreeg ik een chocoladereep kado :)
Vandaag was het laatste examen. Twaalf juni weten we of het gelukt is. Hij heeft er een goed gevoel bij en ik heb er het volste vertrouwen in.
17