Niet zozeer de man en zijn kunst, niet zozeer het huisje in het bos of op een trailer, maar het idee dat ieder mens recht heeft op waardigheid en dat dat voor een groot deel een plek is om te wassen, te slapen en je veilig te voelen. En dat je vrij moet zijn om dat naar eigen wens in te vullen.
Het hebben van een huis is geen vanzelfsprekendheid. Een huis komt in een maatschappij als Nederland al gauw neer op meer dan 50% van je totale budget of je nu wilt of niet. En dat percentage stijgt nog steeds. Zo is een huis gekoppeld aan je economische waarde in plaats van waardigheid. Sterker nog je bent als staatsburger zelfs verplicht te wonen (een adres te hebben) . En dus verplicht 50% van wat je verdiend aan wonen te besteden.
En als je dat toch niet kan? Dan hebben we toch regelingen en in het uiterste geval opvangcentra? Maar ook die hebben allemaal stevige voorwaarden en zijn ook nog eens beperkt. Niet iedereen mag of kan daar gebruik van maken. En je moet bereid zijn je autonomiteit, privacy en waardigheid op te geven.
Begrijp me niet verkeerd. Ik waardeer waar we nu zijn. Maar het is de hoogste tijd om “business as usual” fundamenteel tegen het licht te houden. We staan voor de grootste uitdagingen in de mensheid, gecreëerd door de mensheid. Gecreëerd door de dominante systemen van nu. Met het hier en daar wat anders te doen maak je iets wat scheef is niet recht.
Het vraagt om een andere morele basis. Gelukkig zjin alle zaadjes zijn er. Nu dit de voedingsbodem te geven die het nodig heeft. Wat wonen nu betekent en wat het zou moeten zijn is daar één van. Juist in een snel veranderende wereld waar de donkere wolken samenpakken moet wonen die stevige zekere pilaar zijn waar je de nieuwe samenleving op kan bouwen. Niet (zoals nu) een speculatieve, financieel georiënteerde markt die mensen ketend en geen ruimte biedt om het roer om te gooien.