Zo heb je een plannetje om naar Texel te varen met de kajak. Zo’n idealistisch beeld van mij en m’n kajak op het open water. Terug naar de eenvoud. Terug naar de basis waar je op eigen kracht van A naar B gaat zonder allemaal poespas.
Maar dan duik je erin en dan moet je toch ook wel veilig zijn. Moet je kunnen overnachten (is 120 kilometer). Er moet er eten en drinken mee. Je telefoon moet in die dagen energie hebben zodat de kustwacht kan zien waar je bent en je noodoproepen kan doen. Heb je een rookbom nodig, zwemvest, waterdichte jas en zakken voor spullen, een fluitje, De kajak moet echt op orde zijn. Moet je ‘m leeg kunnen pompen als je om gaat… enz enz.
Het idee dat ik veel moest kopen om te kunnen reizen heeft me enorm tegengehouden. Niet zozeer om het geld, maar vooral omdat het op gespannen voet staat met mijn behoefte om zo min mogelijk negatieve voetafdruk te maken en het leven juist simpeler, puurder, ecologischer en eerlijker te maken in plaats van troebeler op elk vlak.
Uiteindelijk schoorvoetend besloten door de zure appel heen te bijten en voor deze ene keer gekoesterde en bevochten principes aan de kant te schuiven. Deze eerste reis is niet meer eenvoudig of neutraal. Het is ineens “iets” geworden.
Ik hoop dat deze manier van reizen elke keer meer een vanzelfsprekendheid gaat worden. Dan gaat alles nog jaren mee en vervult het zijn functie ten volle. En niet onbelangrijk, zorgt het er ook voor dat de mensen die om mij geven weten dat ik veilig ben en met een gerust hart mij kunnen laten gaan.
0
❤️