Toen mijn kinderen er aan zaten te komen vroeg ik mezelf natuurlijk af of het wel een goed moment was voor kinderen. Niet zozeer voor mezelf, ook een legitieme vraag overigens, maar vooral met betrekking tot de staat van de mensheid en wat het de wereld en zichzelf aandoet.
En na wat amateuristisch onderzoek hield ik mezelf zo’n 20 jaar gelden voor dat ze op moment dat ze in hun bloei van hun leven zouden zijn, sterk en flexibel, ze de voorspelde economische crisis (de lange conjuncturele golf) en de klimaatcrisis maximaal aan zouden kunnen. Mijn timing was zo slecht nog niet. De toekomst had ik ze tenslotte al gegeven.
En zo heb ik mijn vaderschap de afgelopen 18 jaar ingevuld. Waar het waardevol leven in het nu voorop stond. Waar je je natuurlijk en ontspannen ontwikkeld als het mens dat jij bent in een veilige liefdevolle omgeving. Waar het heden je in de toekomst die stabiliteit geeft om je weg te vinden.
Mijn kinderen zijn nu steeds meer hun eigen pad aan het lopen. Mijn rol wordt kleiner en kleiner en anders. Het verleden heb ik ze gegeven, in het nu ben ik er. En zie ze vol vertrouwen en met open ogen hun toekomst in gaan.
Naar aanleiding van een artikel in de groene Amsterdammer over vaderschap in het hier en nu. De tekening is in 1882 gemaakt door Albert Robida voor een visie op het jaar 2000. Het is onderdeel van de United States Library of Congress. Digitaal ID ppmsca.13553.
0