Dat ik leef is een wonder. Statistisch is het verwaarloosbaar klein dat ik en jij hier zijn. En toch zijn we er. Een geschenk. Een onmogelijke mogelijkheid om te omarmen.
Dat geschenk wil ik ook zijn voor alles dat het leven met mij deelt. Zowel nu als in de toekomst. Voor mij houdt dat in dat ik in mijn leven alleen van positieve waarde probeer te zijn.
En dat is natuurlijk onmogelijk. Naast dat ik energie nodig heb van andere organismen om te leven, hebben we als mensheid een uiterst gewelddadige systeem opgezet van extraheren, exploiteren en vervuilen ten koste van mensen, dieren en de balans in het ecosysteem. En ondanks al mijn inspanningen kan ook ik mij hier niet aan onttrekken.
Ook al probeer ik al mijn keuzes zo liefdevol mogelijk te maken, ik blijf de wereld waar ik mee verbonden ben geweld aandoen. Dit drukt meer op mij dan ik wil toegeven, hoezeer ik het ook probeer te rationaliseren. En ik denk dat veel mensen bewust of onbewust hetzelfde voelen als mij.
Dat gewelddadige systeem en het idealisme erachter is tot een giftige religie verworden terwijl het niet onze natuur is. Ik heb een sterk vermoeden dat al die pijn, frustratie, angst, ziekelijke woede die wij collectief voelen zijn oorsprong vind in dit onnatuurlijke systeem.
Tijd dat we onze systemen en samenleving afstemmen op onze natuurlijke behoefte van harmonie en balans. Er is geen reden meer om dit niet te doen. Wal keert schip.
0