In 2014 schreef Maya Popa een gedicht nadat ze las dat het slecht ging met de bijen. Wat ik zo mooi aan dit gedicht vind is dat het het gevoel van gemis zo raakt. Zonder schuld of oorzaak te benoemen.
Hierdoor krijgt iedereen de ruimte om te voelen, om het werkelijk in je op te nemen, het te laten bezinken. zonder schaamte of het gevoel aangevallen en/of aangesproken te worden.
Natuurlijk is het belangrijk, noodzakelijk om oorzaak en gevolg te benoemen en mogelijke oplossingen, maar daardoor gaan we voorbij aan iets wezenlijks in onszelf. We zouden meer van dit soort gedichten moeten hebben.
0