We missen iets. In ons werk, in de publieke ruimte, in onze spullen, de relatie met onze medemens, ons leven.
Ik denk dat we de ziel uit onze samenleving hebben weggeconcurreerd. Eruit geknepen omwille van de belofte dat die efficiëntiemachine genaamd kapitalisme ons meer zou bieden voor minder. En dat is gelukt. Financieel kunnen we meer dan ooit meer kopen voor minder. Maar het heeft ons iets onbetaalbaars gekost.
De bezieldheid van het leven.
Het heeft moeten wijken voor de bottom-line. Geen eten of spullen zonder destructie, ongekend dierenleed, uitputting van de aarde en uitbuiting van de zwakkeren. Zelfs vele miljoenen doden per jaar worden ervoor geofferd. Alles wat we zien, aanraken ons mee voeden is besmet. Zelfs tijd. Moreel, ethisch en fysiek.
Dat trekt een wissel. We voelen het allemaal. De samenleving probeert bewust en onbewust te compenseren. Door meer, groter, luxer, vaker, kunst aan muren en op pleinen, maar ook die zijn allemaal onderhevig aan de kracht van het kapitalisme.
En zo zijn we zeilloos aan het bezielen om dat gat te vullen wat alleen maar groter wordt.
0