We zitten nog maar een aantal dagen in de nieuwe werkelijkheid1 maar het oude normaal voelt al heel lang geleden.
We hebben al een paar van die wereldwijde momenten meegemaakt de afgelopen 20 jaar. 9/11 en de financiële crisis van 2008. Ook daar is de werkelijkheid veranderd2.
Hoop
Elke keer hoopt een deel van de mensheid (daar hoor ik ook bij) dat we iets leren van de crisis. Dat we de kansen die een crisis biedt met beide handen grijpen. In mijn geval een vastgeroest systeem gebaseerd op onderdrukking en exploitatie te vervangen met een sociaal systeem waar we de overvloed (die er is) eerlijk verdelen en onszelf weer in balans brengen met de natuur. Zodat we toekomstige existentiële crisissen kunnen voorkomen.
Realiteit
Maar elke keer lijkt eerder het tegenovergestelde te gebeuren. Namens 9/11 is er stevig oorlog gevoerd ten koste van veel menselijk leed. Zijn meer dictatoriale leiders opgestaan, hebben rechtsextremisten meer stemmen in de politiek verkregen en verschuift de retoriek en de handelingen van het midden ook naar moreel en ethisch dubieuze gebieden. Waardoor onder andere het beleid voor mensen in nood asocialer en zelfs mensonterend is geworden.
Tijdens en na de crisis van 2008 hebben we de werkende mens laten betalen voor het grootkapitaal (dat waarde onttrekt uit de samenleving). Zijn er allemaal draconische maatregelen getroffen om het exponentieel hongeriger wordende kapitalistische systeem drijvende te houden. Zijn hele landen tot de financiële afgrond gedreven. Moest stevig de broekriem bij ieder persoon aangetrokken worden terwijl de rijken van toen alleen maar rijker zijn geworden en de ongelijkheid is toegenomen.
En nu overkomt het corona virus ons
En is onze gezondheid acuut in gevaar. En voert de overheid terecht stevige maatregelen. Maatregelen die ik in mijn bij 50 jarig bestaan nog nooit heb meegemaakt.
Deze maatregelen laten weer zien en voelen wat belangrijk is voor een samenleving. Wat we werkelijk nodig hebben. De branches, beroepen en mensen waar decennia op bezuinigd is (en vaak van een minimum moeten rondkomen) blijken nu de cruciale mensen zijn waar we op zijn aangewezen.
Zullen we er deze keer wel wat van leren?
Gaan we bijvoorbeeld leren dat ongeveer 80% van de economische activiteit er alleen maar is voor de economie en het vullen van rijke zakken? En dat het alleen maar schade veroorzaakt aan onze gezondheid en ten koste gaat van het ecosysteem waar we deel/afhankelijk van zijn?
En dat bijvoorbeeld basisbehoeften zoals wonen, eten, leren en gezondheid nooit aan speculaties binnen de markt onderhevig mogen zijn?
Dat economie en kapitalisme niet synoniem zijn voor onze welvaart maar dat we dat zelf zijn?
Ik heb hoop, al is het flinterdun.
0