Elke keer als ik iets ga schrijven over de crisissen die we voorstaan als mensheid wordt ik geconfronteerd met mijn eigen ambivalentie. De optimist in mij heeft veel vertrouwen en geloof in de individuele mens en de realist ziet dat het kapitalistische systeem1 de mensen in zijn greep heeft. Zelfs diegene die voor verandering zijn.
Vaak, terwijl ik schrijf, zijn de optimist en realist aan het bakkeleien. En zo is er altijd wel iets terug te vinden van die interne discussie, hoe scherp ik het ook probeer te verwoorden.
Wat is het dan fijn dat er mensen zijn zoals Seada Nourhussen. Die er geen moeite mee heeft om haarscherp ons te laten voelen waar en hoe het wringt.
Deze column in OneWorld is er weer zo eentje. Hier gaat ze in op de laatste tegenlicht uitzending virus vergezichten en haar gesprek erover met Kate Raworth en Marleen Stikker.
Ik geloof sowieso niet dat radicale ideeën voor ‘een nieuwe wereld na corona’ uit de westerse wereld gaan komen, omdat wij ons geen andere identiteit kunnen voorstellen dan die van consument. Wij hebben nog teveel belang bij de status quo. Kapitalisme heeft ons gevormd, inclusief onze ingebakken neiging tot concurrentie en egoïsme. Een crisis gaat dat niet veranderen. Hoe graag we er ook over filosoferen, wij geloven (nog) niet dat er écht een alternatief voor het kapitalisme bestaat. Wij zullen de natuur voorlopig in de eerste plaats blijven beschouwen als iets wat ons dient – en niet als iets wat wij moeten dienen.
Seada Nourhussen
Hopelijk schokt het mensen uit hun (onbewuste) denkpatronen.
3dat de boel de gameliezen in draait ↩