Toen ik 14 dagen geleden in quarantaine ging ben ik ironisch een liveblog gestart om zo alle belevenissen in een kamertje van ongeveer 10m2 te verslaan. Vermoedde weinig te melden te hebben. En dat was ook wel zo. Wie zit er nou te wachten op foto’s van mijn improviseerde keuken? Of een verhaaltje over dat ik die dag alleen maar heb zitten snacken?
Met zo’n verplichting om elke dag een paar keer wat te delen. Ging ik beter nadenken over de dag, wat ik deed en wat waardevol is om te delen en hoe. Je wordt reactiever en kijkt anders en intenser naar wat je doet en beleeft en er komt (tenminste bij mij) meer creativiteit los. En door het vastleggen niet uit te stellen tot een andere dag komt het nog beter bij je binnen.
Mijn zegeningen tellen is iets wat ik van huis uit meegekregen heb. En door voor de grap te gaan livebloggen doe ik dat weer een beetje meer. Dat wat waardevol is (voor jou) dient zich pas aan als je jezelf er voor open kan stellen en voordat je het weet doe je dat minder dan zou kunnen en dat is zonde.
1