Otis had een voetbalwedstrijd en ik had mezelf uitgenodigd langs de lijn te staan. Vinden we allebei leuk. De weg daar naar toe was nostalgisch. Dezelfde route die ik reed met de beide jongens op mijn fiets naar de kleuterschool (zeker al weer 14+ jaar geleden), maar dan nog een paar kilometer verder. Naar een voetbalclub waar hij wel eens eerder tegen gespeeld had toen hij nog op de basisschool zat.
Op weg daar naartoe lekker stuk langs de Amstel waar net een wedstrijd roeien aan de gang was. Mensen op de brug en langs de kant en heel veel mensen die met de boten meefietsen en de roeiers aanmoedigen. Vrienden, familie, generaties, medestudenten en roeiers. De passie, het plezier en de liefde voor de mensen in de boot spatte er gewoon vanaf. Het was een race maar het ging niet om winnen. Het ging om dit samen mee te maken. Raakte me. Kreeg meerdere malen op de fiets een brok in mijn keel en moest tranen wegslikken. Mooi man.
Mijn zoon was ook lekker bezig. De tweede helft waren ze als team echt zoveel scherper en georganiseerder. Mooi hoe die jongens zichzelf coachen en samen dat spel naar hun hand zetten. Ze waren beter dan het andere team en gelukkig vertaalde zich dat in een overwinning van 0:1. Want uiteindelijk wil hij toch winnen of op z’n minst verdiend verliezen :)
6