Ziekenhuisbezoek

Zo was ik de lieve buren (voor onderzoek) naar het ziekenhuis aan het brengen en een paar uur later lag ik er zelf in. Nou ja, lag naast het ziekenhuisbed te kreperen van de pijn. Weet nu wat dat woord kreperen enigszins behelst. En dat terwijl ik al aardig wat (chronische) pijntjes opgespaard heb in die 50 jaar. Deze was toch wel van een buitencategorie voor mij.

Een niersteen van max 6-8 millimeter dik (waarschijnlijk kleiner) zette mijn hele lijf in extreme overlevingsmodus. Hyperventilatie, trillen als een dolle, klam zweet overal, klappertanden, kotsneigingen (1x alles weer ingeslikt), hartslag van x, duizelingen, kon niet meer uit mijn woorden komen of helder nadenken, dacht op meerdere momenten dat ik volledig zou instorten. Alle systemen op rood/zwart. Een alles overheersende pijn waar ik geen houding in kon vinden of me op enige manier tegen kon wapenen. Het nam me gewoon over.

Onwerkelijk.

Zo klets ik met Els over de telefoon en uit het niets krijg ik pijn in m’n rechter onderrug en binnen een minuut zit ik m’n knieën naast de auto.

Catastrofale ineenstorting binnen de minuut. Daar ben je dan op de parkeerplaats van de Teso. Na ongeveer 20 minuten aanmodderen en hopen dat de pijn weg trekt werd het alleen maar erger. Dacht dat ik er bij neer zou vallen.

Dus toch maar besloten naar het ziekenhuis te rijden (dat zo’n 10 minuten verderop is) voordat ik helemaal van de wereld ben. Letterlijk met de tanden op elkaar vloekend en schreeuwend gereden.

Aangekomen naar de eerste hulp gestrompeld. Daar moest ik mijn verhaal doen en vertellen wie ik ben. Kon nauwelijks uit mijn woorden komen en met veel moeite de vragen beantwoorden en op de stoel blijven zitten. Ook uiteindelijk weer op mijn knieën naast de stoel. Met rolstoel naar de eerste hulp gebracht.

Daar heb ik zo’n anderhalf uur lang zeer vocaal de meest gekke houdingen aangenomen naast mijn bed. Waardoor menig zuster me bezorgd vroeg of ik wel oké was en of ik uit bed gevallen was. Moet een bizar gezicht zijn geweest een kermende, hard puffende, continue bewegende 50 jaar oude man op de ziekenhuisvloer.

En toen kickte het infuus in dat ze met kunst en vliegwerk in me hadden geprikt. Of de niersteen was er door. Welke van de twee eerst was weet ik niet. Bijna zo snel als de pijn opkwam trok het ook weer helemaal weg alsof het er nooit geweest was met een lichaam dat zich niets meer lijkt te herinneren van de pijn en de fysieke uitputtingsslag.

Het leven en ons lichaam zijn ongeëvenaard.

Na nog twee uur observatie en onderzoek mocht ik weer naar huis. Zwaar onder de indruk van alle vriendelijk helpende mensen daar op de eerste hulp bij het Noordwest Ziekenhuisgroep in Den Helder. Wat doen ze toch geweldig en zwaar werk, elke dag weer.

Dit was de derde keer dat ik in het ziekenhuis lag in mijn hele leven. Mijn eerste bewuste infuus. Ben me altijd zeer bewust van mijn gezegende gezondheid en nu nog meer.