Heb erg de neiging het leven dat via het nieuws tot me komt te becommentariëren. Schrijven erover kan tenslotte nuancering of inzichten brengen die ik nog niet had of niet eerder had kunnen formuleren. En dat kan ook weer van waarde zijn voor de lezer.
Deze twee bijvoorbeeld:
Roestende Eiffeltoren is toe aan volledige reparatie, maar wordt alleen geverfd
Nu.nl – 5 jul 2022 – link
De Eiffeltoren zit vol roest en moet volledig worden gerepareerd, blijkt uit vertrouwelijke rapporten die zijn ingezien door het Franse tijdschrift Marianne. Met het oog op de Olympische Spelen van 2024 krijgt het gevaarte alleen een schilderbeurt, van 60 miljoen euro.
Gas en kernenergie krijgen groen stempel van EU ondanks kritiek
Nu.nl – 6 jul 2022 – link
De Europese Unie geeft aardgas en kernenergie een groen label. Nu beide energiebronnen officieel ‘duurzaam’ zijn, kunnen bedrijven makkelijker investeringen aantrekken. In het Europees Parlement is veel tegenstand tegen dit besluit.
Mijn commentaar bij beide nieuwsartikelen:
Exemplarisch voor hoe we omgaan met al onze enorme levens bedreigende problemen die moeten worden aangepakt. We stellen ze uit tot het op instorten staat en bedenken steeds erbarmelijke excuses om het niet te doen en spreken nooit uit waarom we werkelijk niet tot de noodzakelijke actie overgaan.
Tot het moment dat het te laat is en dan bedenken we allemaal manieren om het goed te praten om het falen te verdoezelen. En zo gaan we ontkennend, maar stiekem wetend dat we het allemaal hadden kunnen voorkomen, collectief ten onder. En waarvoor, wat en wie zijn we aan het beschermen? De heersende macht? De 1%? Het concept schaars geld? Ons vernietigend economisch systeem? Het nostalgisch verleden en het op ongelijkheid en uitbuiting vergaarde heden? De zekerheid dat we onszelf en veel van het leven op aarde vernietigen?
Maar voegt mijn commentaar wel werkelijk waarde toe?
Wil eigenlijk vooral mijn mening, contextualisering en duiding spuien. Mijn punt weer eens maken, mijn frustratie en zorgen uiten. Zie je wel! Kijk nou wat voor shit we aan het draaien zijn als mensheid! Zie bewijsstuk 1.600.273 (het alfabet is niet groot genoeg).
Mijn commentaar vertelt wat we collectief al weten, wat ik al weet. Het vertelt wat anderen veel beter kunnen vertellen. Het brengt geen verandering teweeg, het voedt eerder een schuldgevoel en inactie. Het inspireert niet, het demotiveert. Het wijst met de oordelende vinger en biedt voor de lezer geen ruimte voor het vormen van een eigen inzicht.
Ondanks dat ik dat weet is de behoefte om het toch te ventileren enorm.
Het turbulente tragische leven gebracht als nieuws dringt zich op en leidt me af, het bedrukt me. Dompelt me in rouw voor wat al verloren is en verloren gaat.
Heb zo’n diep diep verlangen dat de mensheid los komt van bedachte (macht) constructies en systemen van hoe de wereld en de samenleving werkt, ontwaakt uit die betovering, religie, angst. En het lef vindt onzekerheid te omarmen en er naar te handelen zodat mijn kinderen en de mensheid een grote wonderbaarlijke toekomst tegemoet gaan. En dat kan echt groots zijn als we onszelf weten te behoeden van onze zelf geactualiseerde vernietiging.
Het is vaak verdomd moeilijk om mijn eigen advies ter harte te nemen om op mijn pad te blijven. Al vind ik daar de liefde en de medemenselijkheid die ons verbind met al het leven en mijn meerwaarde.
0