Na 5 jaar hebben we afgelopen vrijdag het laatste substantiële overleg gehad als bewonerscommissie. Vooraf hadden we nog een prakje hoop dat de woningcorporatie naast goed isoleren ons pand (Indië 2) nog verder zou verduurzamen. Dat ze eindelijk zouden inzien dat andere keuzes noodzakelijk zijn. De realiteit op gebied van duurzaamheid en energie is tenslotte drastisch veranderd. Was 5 jaar geleden de energiearmoede nog een conceptueel argument. Nu is het gewoon realiteit.
Maar het mocht niet baten. De woningen worden geïsoleerd zodat de meeste woningen label A krijgen, maar ze zullen worden verwarmd met een standaard HR-ketel. Oplevering in 2024. Terwijl in 2026 de hybride systemen met warmtepomp verplicht worden. Dus blijven 85 woningen nog tot 2039 (15 jaar afschrijving) met gas stoken. Voelt er onwerkelijk en ook niet realistisch.
Geen macht
Als bewonerscommissie heb je geen macht of kracht om de woningcorporatie ergens toe te dwingen waar ze niet wettelijk of beleidsmatig toe verplicht zijn gesteld. Als bewonerscommissie hebben we op vele manieren en momenten ze proberen te overtuigen van de noodzaak. En ondanks dat het voor ons zo helder als glas was waarom het moet gebeuren voelde alsof we aan het praten waren met mensen die in een andere realiteit leven.
Woningcorporaties hebben het ook niet makkelijk
Deels begrijp ik het natuurlijk ook wel. De woningcorporaties staan gezamelijk en individueel voor een huzarenstuk. Er wordt enorm veel van hun gevraagd, maar de middelen en mensen zijn beperkt. En ook is het een taak die niet van nature bij de corporaties lag. Dus ook de cultuur & kennis ontbreekt. Daarnaast zijn er nog vele andere dingen die het moeilijk maken om daadkrachtig en toekomst bestendig te handelen:
- Het verdienmodel van woningcorporaties niet passend.
- De technologie is vaak nog niet voldoende bewezen om alle risico’s te overzien.
- De technologieën hebben een relatief hoge innovatie waardoor wachten een goed alternatief lijkt.
- Hun leveranciers en aannemers zitten nog erg vast in het oude denken en verkopen liefst iets wat ze goed kennen.
- Leveranciers en corporaties zijn vaak voor lange tijd verbonden, nieuwe komen moeilijk de deur binnen.
- Ze blijven ondanks het gepresenteerde warmteplan van Amsterdam met een onzekerheid zitten of het misschien toch nog gaat veranderen.
- Ze hebben geen tot weinig oog voor energiearmoede ondanks dat dit de sociale functie van hun organisatie en woningen aantast. Dit probleem zien ze niet als de hunne.
- De uitvoerders en de beleidmakers van de organisatie zitten te ver van elkaar.
- Uitvoerders worden nog niet afgerekend op hun energie-installatiekeuze op lange termijn.
- Uitvoerders worden vooral afgerekend om op korte termijn binnen budget te blijven.
- De urgentie wordt niet voldoende gevoeld door de organisatie, waardoor uitvoerders geen extra prikkel krijgen om voor duurzaamheid op lange termijn te kiezen bij bestaande bouw.
- De projecten zijn al complex en duur genoeg, meer variabelen zijn niet wenselijk en kunnen tot dure fouten leiden.
- Er is een enorme druk door overheden om alle de woningen op gemiddeld label B te isoleren, en een corporatie kan zijn geld maar 1x uitgeven.
- De overheid heeft jaren geld van de woningcorporaties “gejat” waardoor de financiële armslag nog minder is geworden en dus is uiterst conservatief financieel beleid noodzaak werd. En dus geen ruimte voor duurdere oplossingen op korte termijn.
- De diverse gemeentelijke organisaties zijn nog teveel in een verouderd paradigma. En stellen daarbinnen de verkeerde prioriteiten en leggen het gewicht in hun keuzes op de verkeerde dingen.
- Het elektriciteitsnet en nutsbedrijven zijn niet per definitie klaar voor de beste energie oplossing van een complex.
- Waarschijnlijk kan ik nog wel even doorgaan als ik nog wat langer nadenk.
Wat is wel gelukt
Zonnepanelen op een gemeentelijk monument. Dat was de eerste keer. Maar dan niet volledig. Omdat de Commissie Ruimtelijke Kwaliteit eigenlijk geen zonnepanelen in het zicht wil hebben op daken van gemeentelijke monumenten. Het zou lelijk zijn en het gebouw aantasten. Dat een sociale functie van het gebouw ondergeschikt wordt gemaakt aan hoe het eruit ziet vind ik buitengewoon jammer. Terwijl historisch ons complex juist een mooi voorbeeld is van sociale woningbouw. Als in die tijd deze technologie bestond zouden ze zonder twijfel het hele dak vol leggen.
Wat is niet gelukt
Het is ons niet gelukt om de projecteigenaren zover te krijgen om voor een andere energie + warmte oplossing te kiezen. Terwijl er genoeg kansen lagen. En er ook al subsidies zijn voor de verplichte hybride ketel van 2025. Uiteindelijk wordt er gekozen voor een reguliere gasinstallatie die nog tot 2039 moet blijven draaien. Een onhoudbare keuze in het licht van de energiecrisis en de nodige transitie en CO2 reductie.
Twee schietgebedjes staan nog open
- De woningcorporatie gaat nog een balletje opgooien voor meer zonnepanelen op het dak.
- De woningcorporatie gaat na of binnen de ZAV1 regeling het mogelijk is voor de individuele huurder om meer verduurzaming toe te passen in de woning. Er zijn tenslotte ook subsidies voor huurders en als de woningcorporatie akkoord gaat zorgt dat voor een win win situatie.
- De woningcorporatie heeft aangegeven dat ze de HR-ketel voor einde levensduur vervangen als daar aanleiding voor is vanuit maatschappelijk oogpunt. Wat dat precies is wordt niet gedefinieerd.
Blijf hopen tegen beter weten in.
0Zelf aangebrachte voorzieningen↩