Mijn status quo van de laatste jaren is opgeschud. En dat zal vaker gebeuren en had ik ook verwacht. Het is tijd voor nieuwe praktische keuzes. Mijn onvoorwaardelijk helpen is in een maatschappij als de onze natuurlijk een privilege en dat is voor dit moment niet meer houdbaar.
Verandering is een kans
In mijn leven heb ik altijd het geluk gehad dat ik de kansen heb kunnen grijpen om iets waardevols te kunnen doen voor de wereld en mezelf. Nu dus weer een transitie naar een “klassieke” baan. Een baan die zoveel mogelijk aansluit op wie ik ben en wat ik kan en die (vanuit mijn principes en kijk op de wereld) een uitsluitend positieve impact heeft op onze samenleving. Dat is een uitdaging. En dan is er natuurlijk nog de werkgever. Die moet maar juist op zoek zijn naar zo iemand als ik.
Een baan in de transitie naar duurzaamheid
Heb jaren op de bres gestaan voor o.a. de natuur, duurzaamheid, millenniumdoelen, onderwijs, en de transitie. Maar in de tijd dat ik actief was was dat met name om de samenleving bewust te maken en in beweging te krijgen. Maar nu liggen er plannen, roadmaps en subsidies. Nu is de noodzaak eindelijk doorgedrongen bij (bijna) iedereen. Nu beginnen de technologie en het beleid er behoorlijk klaar voor te zijn. Dus nu kunnen er handen en voeten aan worden gegeven. Spijkers met koppen worden geslagen. Het juiste dekseltje op het potje worden geschroefd. Het zou geweldig zijn als ik daar concreet mijn steentje aan kan bijdragen.
De versnellende schakel
De transitie is nog maar net begonnen ondanks alle dramatische veranderingen die we nu al ervaren. Gelukkig zijn er organisaties zoals 02025 die heel veel goed werk verzetten en sinds “kort” de Amsterdam Donut Coalitie. Maar ik zie de mensen die daar komen en onderdeel van zijn ook nog enorm zwoegen om dingen gedaan te krijgen. Zo moeten er zelf jarenlange rechtszaken gevoerd worden om als huurder de mogelijkheid te hebben duurzaam te verwarmen. En dat allemaal voornamelijk in hun schaarse vrije tijd.
Er mist een belangrijke schakel. De bruggenbouwer tussen de oude wereld en de nieuwe realiteit. Een persoon die door het bomen het bos nog ziet en de mensen daar doorheen kan loodsen.
Die moeilijkheid heb ik zelf ook aan den lijve ondervonden als lid van de bewonerscommissie van Indië 2. Na een traject van vijf jaar gaat het in 2023 (eindelijk) duurzaam gerenoveerd worden. Maar niet zo duurzaam als zou moeten en noodzakelijk is. Ondanks dat wij er vanaf het begin op gehamerd hebben, het beleid van Amsterdam steeds gunstiger werd en de potentie en noodzaak overduidelijk was. En dat is te wijden aan het gebrek aan macht van een bewonerscommissie, de hoge druk waaronder woningcorporaties staan, maar zeker ook het gebrek aan een expert die op het juiste moment kan laten zien dat het wel kan.
Een mailtje van Wies
En toen kreeg op 26 september een mailtje van Wies die een vacature doorstuurde en of ik misschien interesse had. Een vacature in die transitie naar duurzaam wonen. Een vacature die bedoeld is als bruggenbouwer, als navigator in de wereld van regels, beleid en belangen. Binnen een non-profit. Een organisatie die er is voor bewoners en ze helpt hun weg te vinden en voor hun rechten op te komen. En ineens dacht ik… dit kan wel eens dé plek waar ik werkelijk van waarde kan zijn.
En dus heb ik (na wat nadenken en gesprekken met mensen die me goed kennen) besloten te solliciteren met deze blogpost en de site waar die op staat. Hoop dat ik wordt uitgenodigd voor een gesprek.
Update 13 oktober: Ben niet uitgenodigd. Jammer natuurlijk, maar ze hebben goede kandidaten en er veel vertrouwen in dat ze de juiste persoon vinden. En dat vindt ik geweldig want het is potentieel een impactvolle baan waar de juiste persoon veel verschil kan maken.
0