Lagen ouderschap

Annie Wang is al heeft in de afgelopen 18 jaar 10 foto’s gemaakt van haar en haar zoon. Met een twist die ik echt geweldig vind. Ze laat in de nieuwe foto de vorige foto zien op de achtergrond en zo komt er steeds een laagje ouderschap bovenop zonder dat het andere er niet meer is. Sterker nog je bouwt er op voort.

Zo voel ik mijn ouderschap ook. Mijn jongens zijn nu 18 en 16 en tegelijkertijd zijn de alle jaren daarvoor.

Different layers of my son and I emerge on the same surface after a lengthy accumulation of detail and texture. Different stages of my son and I are overlaid; and from the different pictures we have created dialogue with each other in this dimension upon compressed dimension. From within these dimensions will emerge a new depiction/visualization of Motherhood.
Annie Wang

School is een irrelevante rekensom vol emotie

In de tram zaten twee jongens een half uur te praten over hun cijfers en wat ze moesten doen om het door te komen. Het ging op geen enkele manier over de leerstof of het inzicht dat de stof hun gebracht had in het leven. Daarna zat ik met mijn jongste zoon wiskunde te doen

Met

Ik ben niet tegen, niet voor, niet ten koste van, ik ben met.

Tijd maken of hebben?

Welke woorden je gebruikt om iets te duiden zegt niet alleen wat over hoe je iets ervaart maar ook hoe je iets gaat ervaren. Elke keer als je het woord uitspreekt bevestig je ook een denkwijze, een perspectief. Een definiëring van je werkelijkheid. Ik wordt me er steeds bewuster van en probeer zorgvuldiger te zijn

2019, jaar van verandering

Voor mij, mijn kinderen, mijn buren en de mensheid.

De aarde draait door

Een confronterend portret op Tegenlicht van de voormalige milieuactivist en schrijver Paul Kingsnorth en waarom hij niet meer het onvermijdelijke vermijdbaar probeert te maken.

Dit is het

Dit moment nu is leven. Niet straks of net even geleden. Hier ben je, maakt niet uit hoe je er gekomen bent maar je bent er. Wees er met je hele zijn. Het gaat niet om het optimaliseren van geluk het gaat om er zijn in het moment van leven. Dankbaar zijn voor wat gewoon

Bandbreedte

Mijn dromen zijn regelmatig bizar visueel en hoogst uniek. Zodat ik zelfs tijdens het domen me afvraag hoe dat mogelijk is. Mijn slapende brein is in staat binnen een fractie van een seconde bewegende visualisaties te maken in hoog detail en esthetisch vernuft op een manier dat ik mijn wakkere staat nooit kan evenaren.

In mijn brein (en waarschijnlijk in die van iedereen) schuilt er dus een waanzinnige potentieel qua creativiteit en bandbreedte maar op één of andere manier is die in wakkere staat totaal onbereikbaar.

Misschien komt het dat het brein zich dan tegelijkertijd ook nog bezig moet houden met die input.

De wetenschap zegt dat we dromen om de werkelijkheid te kunnen verwerken. Misschien is het net andersom en hebben we de werkelijkheid nodig om niet volledig op hol te slaan.

Earth to Aliens

We hebben met z’n allen de wereld aan verhalen te vertellen. Nu is het tijd om de ambities op te schroeven. Tijd om dat alles wat we te vertellen hebben over deze magische bol te delen met het universum.

Stil

Kijk ik naar de wereld zonder scherm en luister naar dat ene wat zijn weg naar mij vindt.

Tijd, liefde en aandacht (voor elkaar)

Voor mij waar het allemaal om draait. Juist door dat ik de ruimte heb kunnen maken om daar voor te kiezen zie ik ook nog scherper wat we nodeloos kapot maken door dat niet te doen.

Huisje, boompje, beestje, schulden

Hoeft eigenlijk geen uitleg. Deze voelt iedereen gelijk. Gekke is dat we die laatste nooit noemen. En dat als we hem noemen heet ie vaak anders. Bijvoorbeeld crediet of hypotheek. We worden getraind / geprogrammeerd om de eerste drie te willen. Het lijkt een ideaal. Maar die is bijna niet te bereiken zonder die laatste.

Wat heb je zoal de laatste maanden uitgevoerd, Erik?

Meer dan logisch dat mensen willen weten hoe de vlag erbij hangt. Bij deze een soort van status update.

Het leven omarmen, opslokken in al zijn grootsheid

Foto: Kate T. Parker Photography

Kwam deze foto tegen in een twitter profiel en was gelijk gegrepen, zo klein als hij was. Daarna wilde ik weten die dit is, wilde ik ‘m zo groot mogelijk bekijken. Want wow wat een kracht.

Dit is het leven voor de volle 100% tot je nemen. Dit is het omarmen, opslokken in al zijn grootsheid. Zoals kinderen dat van nature kunnen en wij als volwassenen vergeten te doen.

Moest ook weer denken aan deze foto van mijn jongens precies 7 jaar geleden. Iedereen schuilen voor de stortbui. Die van mij gaan ‘m voelen en proeven. Heerlijk.

De foto is onderdeel van een hele krachtige serie Van Kate Parker genaamd “Strong is the New Pretty” en is een feest om naar te kijken. Maar de dame hierboven blijft voor mij de ultieme.

Schudden aan de boom van vanzelfsprekendheid

Er is een nieuw artikel gepubliceerd over Petra en Robbert en de GEEFeconomie. Het maakt veel los merk ik. Positief, negatief en zijn vanzelfsprekende potje verwarring. Dat is super. Het laat ons weer even schudden aan die boom. Het geeft ons de kans om onszelf weer te aarden te herijken. Welke conclusie je uiteindelijk ook trekt.

Pionieren

Niet weten wat je doet, maar dondersgoed waarom je het doet.

Het is heerlijk om te kunnen geven en te ontvangen

Sinds januari krijg ik van Petra en Robbert van Stichting GEEFeconomie de onvoorwaardelijke gift van 300 euro per maand. Deze gift zorgt ervoor dat ik voor het komende jaar me geen zorgen hoef te maken over mijn primaire levensbehoeften. Hiermee heb ik in feite een basisinkomen. Wat ik iedereen gun en ik denk uiteindelijk iedereen gaat krijgen.

Vanuit jouw perspectief is iedereen traditioneel

“vanuit jouw perspectief is iedereen traditioneel”

De realiteit bestaat niet

Ja, met deze overtuiging loop ik al zeker 20 jaar rond. En dan bedoel echt dat de realiteit niet bestaat. Dat alles wat je ervaart niet de werkelijkheid is. Niet waar is.

Wie A zegt moet ook B zeggen

Zeven dagen geleden poste ik Ik kan je helpen. En dat heeft gewerkt :) Niet dat direct de hele wereld op de stoep stond maar sinds die tijd heb ik toch wel aardig wat gedaan.

Goed = een tweede leven

15 september schreef ik een blog over het einde van goed.is. En vandaag bijna een maand later over de wederopstanding.

De negatieve feedback loop

Doodlopende wegen, het stikt ervan

Ben dingen aan het doen die ik nog nooit gedaan heb. Nieuwe paden aan het banen door een dicht oerwoud. En de laatste maand is het zwoegen. Kom zoveel praktische als mentale hindernissen tegen. Het stikt van de doodlopende weggetjes.

In de hoek waar de klappen vallen

Blijf me dagelijks verbazen over de halfslachtigheid (zeer vriendelijk uitgedrukt) van onze “leiders” om te zorgen dat dit ruimteschip bewoonbaar blijft. We kunnen tenslotte nergens anders naar toe. Het is alsof we denken een raampje open te kunnen zetten als het te veel gaat stinken terwijl we eigenlijk in een onderzeeër zitten op kilometers diepte.

goed = rip

Vandaag is mijn jaarlijkse domeinverlenging van goed.is en met pijn in mijn hart neem ik afscheid. Het was een lekkere domeinnaam en een mooi concept.

Mij op een rij

Ik heb een nieuw onderdeel in mijn menutje rechtsboven: “mij op een rij”. De radikale keuzes die ik het laatste jaar maak roepen veel vragen op. Tijd voor radikale transparantie.

De apocalyps is hier en we kunnen er niets meer aan doen

Deze week las ik twee stukken waarvan je gillend in paniek raakt. De ene zegt dat we niets meer kunnen doen aan het klimaat en het gewoon te laat is om de extreme gevolgen te keren. De ander heeft het over de historische context en dat alle waarschuwingslampen op rood staan wat betreft een nieuwe globale oorlog met epische massastrefte en verschrikkelijk lijden.

Waar is de echte maatschappelijke innovatie?

De afgelopen jaren hebben we ons mond vol van disruptieve start-ups en hoe belangrijk die wel niet zijn voor onze economie. En hoe alle klassieke bedrijven het nakijken zullen hebben en uitsterven. Maar hoe doen we dat dan in het publieke domein?

Van gedachten wisselen is onbetaalbaar

De uitwisselingen door mijn blogposts over mijn “reis” de afgelopen weken waren talrijker en intenser dan ooit (voor mijn begrippen dan) en waardeoller dan ik ooit had gedacht, zowel de negatieve als positieve.