Net Kate Tempest (weer) ontdekt. Uitzonderlijk en prachtig hoe ze maatschappijkritiek creatief vorm geeft. Hoe ze woorden vindt voor haar gevoel, haar ervaringen en inzichten. Waanzinnig. Mijn hersenen ontploffen en haar woorden raken mij enorm. De intensiteit, de passie, de ziel en zaligheid, de volheid van ieder woord, zin, paragraaf, verhaal…
Lees verder
Naast het feit dat het allemaal lukraak, totaal niet relevant en verbonden voelt met elkaar en met de leerling graag toch even wat extra aandacht voor de volgende zinnen:
We hebben zoveel meer en betere mogelijkheden om (deze informatie) te leren. En dan zal ik het niet eens hebben over WAT we leren want daar heb ik ook wel een mening over.
Wat is eigenlijk de wenselijke definitie van beschaving? En in hoeverre klopt die met hoe we onze beschaving nu vormgeven?
De vele perverse prikkels die we er nu hebben ingebouwd zorgt voor veel dagelijkse ellende, woede, angst en verwoesting.
Als we dit niet ter discussie willen stellen zal het uiteindelijk de ondergang van de mensheid betekenen. Veel sneller dan we denken. Tijd om op een ander paard te wedden.
Bill Nye heeft het in deze documentaire over de vijf fases van rouw: ontkenning, woede, onderhandeling, depressie en acceptatie. Allemaal in verband met de levensbedreigende klimaatverandering die onze planeet doorgaat door ons toedoen.
Verpakt in een vleugje confronterende humor hoopt hij hiermee te helpen het zesde massa uitsterven te voorkomen. Ik hoop met ‘m mee.
Bo Burnham is een jonge komediant die lekker inha(a)kt op onze menselijkheid en maatschappij. Beetje donkere absurdistische humor verstopt in veel eigentijdse muziek.
In het laatste stuk van zijn show What, die hij op zijn 22ste maakte, neemt hij de mensen op de hak die hem, nu hij zijn hoofd boven het maaiveld uitsteekt, van alles over hem denken of van hem willen. Maar hij doet dat met zoveel creativiteit waardoor hij mij en zijn publiek steeds weer weet te verrassen en de boodschap super helder neerzet. Heb het in de afgelopen dagen al zeker 5x gezien gefacineerd hoe goed alles in elkaar zit. Dus even met jullie delen :)
Frank Keizer (Leeuwarden, 1987) debuteerde dit jaar als dichter met de bundel Onder normale omstandigheden. Als overtuigd marxist geeft hij zijn visie op het neo-liberale tijdperk als een permanente strijd van allen tegen allen. Een opmerkelijke nieuwe stem in de literatuur. Hij spreekt in poëtische termen over onzekerheid en uitbuiting en roept de vraag op: “Hoe organiseren wij elkaar?”
Een gezonken bootje geeft altijd wat hartezeer. Deze heeft er ook nog een klassiek een krijtstreep omheen. Moet zo bedoeld zijn want de olie houd het niet echt tegen :)
Waarom zetten we er nog in waar het gemaakt is? Is het een soort nationalisme? En hoe relevant is dit nog?
Misschien moeten we het een stapje verder nemen. Zou het bijvoorbeeld veel leuker vinden als er groeten van Petrof zou staan. Want uiteindelijk zijn het de mensen die het doen, die het maken in die hele productieketen totdat ik het glas aan mijn lippen zet.
