15 jaar een Twitter account

Toen ik de notificatie van Twitter zag vandaag werd ik er wel blij van. Maar weet eigenlijk niet precies waarom. De eerste jaren waren geweldig. Het sloeg de samenleving plat voor mij. Mijn netwerk werd drastisch uitgebreid met boeiende mensen. Het was leerzaam, inspirerend en hielp mij en de mensen waarvoor ik werkte. Er zat

Doet wat je doet iets?

Ja en nee, maar doet het er toe?

Driverless Hotel Rooms: The End of Uber, Airbnb and Human Landlords

Een mooi doorgevoerd verhaal over wat de een stukje technologie als zelf rijdende auto’s + wat AI voor consequenties heeft op de toekomst van wonen en mobilisatie en eigendom en wat dat betekent voor de huidige machthebbers en grootverdieners. Given the forecasts of 2 billion vehicles on the roads by 2040, and considering driverless vehicles

Drie lessen van een jaar leren sterven

Ook dacht ik dat het doorleven van de heftigheid en complexiteit van wat zich aandiende afbreuk zou kunnen doen aan die kwaliteit. Nu weet ik dat alleen maar is om te gaan met het leven door alles te doorleven, inclusief vreugde, optimisme, verdriet, teleurstelling, woede, angst, succes en falen. Ja, zelfs vlagen van neerslachtigheid en pessimisme horen erbij

Half negen in de avond

Fietsend door de stad. De drukte overvalt me. Het is alsof ik iedereen, de hele stad, de wereld, het universum in aller tijd kan horen. Mijn poriën sluiten. Slechts verwondering over de mens, zijn communicatiedrift en de maatschappelijke structuur die dat impliceert, blijft. Ik kijk met de ogen van mijn kinderen. Kakofonie, gewoonweg teveel. In