De creativiteit van Bo

Er zijn van die mensen waar de creativiteit werkelijk uit alle poriën komt. Voor mij is Bo Burnham zo iemand. Maar omdat hij zware paniekaanvallen kreeg tijdens zijn optredens moest hij 5 jaar geleden noodgedwongen stoppen.

In die 5 jaar wel “even” een film geschreven en gemaakt (die geweldig is) en nu dus een nieuwe show. Helemaal zelf geproduceerd en geschreven vanuit zijn huis tijdens de pandemie genaamd “Inside”. Dit liedje Welcome to the internet heeft me betoverd.

Could I interest you in everything all of the time, a little bit of everything all of the time. Apathy is a tragedy and boredom is a crime. Anything and everything all of the time…

Als mensen zo goed zijn en zulke geweldige dingen maken kan ik blijven kijken. Het verveeld nooit. Heb dit daarom nu al meer dan 20x gekeken en geluisterd.

Zoveel zeggen in 2:46

Zoveel bijzondere inzichten, retrospectie, wijsheid, bescheidenheid, humor, dankbaarheid en kwetsbaarheid tonen. En dat allemaal aan de hand van een paar toevallige vragen die mensen aan je stellen. Ik ben erg onder de indruk van John Green.

Zo stelt iemand hem de vraag hoe hij zo blij blijft terwijl het nieuws zoveel slechts verteld. Zijn antwoord vind ik van veel inzicht, menselijkheid en compassie getuigen. Prachtig.

Oh I don’t stay happy. I get really angry en discouraged. But I don’t want to be like merely angry and discouraged. Because I don’t think that reflects the whole human story. Like a lot of people got married today and wonderful babies were born. God I love babies. I mean not enough to have another one but in the abstract. My point is that lots of people made like their best ever memories today. Human life is fast and contains multitudes and I don’t want to essentialise it into one narrative or another.

Link: Optimism and Spider People: Question Tuesday from the Looking for Alaska Set

Waarom de tijd gevoelsmatig sneller gaat als je ouder wordt?

Je kan het verschil tussen 100 gram en 120 gram voelen, maar tussen 200 gram en 220 gram niet meer. Het blijkt dat hoe meer we van iets hebben hoe moeilijker het voor ons is om het verschil te ervaren.

En zo is het ook met onze tijd op aarde. Hoe langer je er bent hoe sneller de tijd voelt te gaan omdat een jaar procentueel een steeds kleiner deel wordt van je totale leven. We ervaren het leven logaritmisch.

Kende Weber’s law niet, maar het gevoel natuurlijk wel. Ben heel benieuwd wat er met ons gebeurd als we in staat zijn eeuwig te leven. Theoretisch wordt de curve op een bepaald moment zo plat dat de perceptie van tijd ophoud te bestaan.

Dank je wel voor dit nieuwe inzicht Ernst Heinrich Weber.

Tijd is sowieso maar een raar ding. Het bestaat tenslotte alleen maar in ons brein.